Sonbahar Yeniden
Göz kapaklarım aralanıyor,
Işıl ışıl yanıp sönen bir pırıltıya uyanıyor.
.
Cennetten yeryüzüne inen bir şeyler var,
Üzerime sonbahar yaprakları yağıyor.
.
Altın kırmızı…
Altın turuncu…
Altın sarı…
Altın pembe…
Altın eflatun…
.
Aralarından süzülen ışık, bir yanıp bir sönüyor,
Bir şey anlatmaya çalışıyor.
.
Yenilenme zamanı.
.
Eski, kabuk kabuk dökülürken,
Gösterişli bir veda ediyor zamana,
Ve sonsuzluğa karışıyor.
.
Suyun üzerini kapatan bu yapraklar,
Hafızada ne gizliyor olabilir?
.
Sonra rüzgarla havada asılı kalmış bir tanesi,
Hangi zamandan kurtarmak istiyor bedenini?
Ya da yapışmaya mı çalışıyor zamana?
.
Anlar ve haller arasında süzülmek,
Tutunamamak ikisine de,
Ama eskimek onlarla…
Bundan mı yitip gitmek gayreti?
Yoksa buna mı yapışmak?
.
Ardından gelecek olan karakışı müjdeliyor rüzgar,
Çünkü ancak karakış verecek baharın müjdesini.
.
Yeniden cıvıldayacak kuşlar,
Yeniden canlanacak toprak,
Yeniden portakala dönüşmek için sabırsızlanacak çiçekler,
Yeniden yeniden yeniden yeniden…
Sonbahar, kış, ilkbahar, yaz
Sonbahar, yeniden…
