Tek Bir Yol

Tek bir yıldız kaydı ve milyonlarca dilek geçti beyninden. Umut dolması gereken yüreği, bu dileklerle daha da sarsıldı şimdi. Gördü çünkü kaçtığı tüm gerçekleri, kendine acıdı. Giden tek bir yıldız ona kendini hatırlattı.

Ne kadar da çok her şey gözler önünde ve ne kadar da çok her şey gizlenmiş. Kapasan da gözlerini, tıkasan da kulaklarını; en umarsız, en aşık, en yalnız ve en sarhoş… Hepsi boşunaydı, çünkü asla kaçılmıyordu var olandan. Gitgide daha belirgin yolunu kesiyordu gerçekler. Biliyordu ki artık görmezden gelmek de mutluluk vermiyordu. Zaten daha da zordu ya böylesi tükenmek bilmeyen bir çelişki. Peşinde milyonlarca soru işareti ile çıkmazlar içinde kaybolduğu karanlıktan kurtulmanın tek yolu vardı artık; haykırmak benliğine bilip ama görmediklerini ve kabullenmek gerekti.

Nasıl olsa geçmeyecekti zamanla. Biliyordu ki sadece aşılıyordu, saatler durmaksızın aktıkça. Nasıl da anlamsız şu an o “Zamanla.” Son kez baktı arkasına. Yalnızlığını da aldı koynuna; koştu daha güçlü adımlarla aydınlığa. Her yolun sonunda bir ışık vardı aslında bunu da anladı zifiri bir akşamda.