Umut Kokmayan Dizeler
İlk umut ettiğim anı düşlüyorum tam olarak derinine inebilmek için,yokluyorum kıyıda köşede bir şeyler kalmış olmalı.Böylece terk edip gidemeyiz bu bedenleri, diren diyorum.
Pat!
Düştün!
Neredesin?
Karanlık bir sokak,sarı ışık aydınlatıyor sokağı,sağlı sollu arabalar kaldırımlara park etmiş.Bir Mayıs akşamı,hafif rüzgar ama sıcak.Kafan uyuşuk.
Az önce kaçtığın tenden çok uzakta sayılmazsın ama yönün yok.
Merdiven!
Apartman merdivenleri,pis ve lekeli,çekirdek çöpleri,izmaritler ve senin bitkinliğin.
Kırık topuklar ve ruhsuz bedenler için en iyi köşe.Oturuyorsun soğuk ve bitik merdivene.Kim bilir kimler bastı buraya,senin gibi kaç kişi Beyoğlu’nun köşelerinde ruh dilendi.Kaç kişi bedenini göz etmeksizin terledi.
Sırf yeniden başlayabilmek için.
Sahi neden yeniden başlamak istemiştin?
Umudun vardı. Yaralarını kapattın,yokmuş gibi davrandın hep bağırdın hep güldün
“İyiyim.”
Evet, iyiydin belki.Düşünmemek güzel bir adımdı umarsızca kaybolmak;minibüs camlarındaki yağmur
tanelerini saymak,
kulaklığını çıkarıp Haliç’i dinlemek.
Uzak.
Bildiğin her şey uzak;
Nefesler ve kaldırımlar,
Rakılar ve dostlar,
Şefkat ve ev.
Gözünün önündeyken sana umut vermesi gereken her şeyin gerçekliğini; umudunu tam kaybettiğin an gördün.Yalnızsın.
Düşün şimdi.Ne kadar uzaktasın hayatından?
Seni görenlerin, kara sevdanın tanımını öğrendiği bu dert mi seni bu hale getiren, içinden bir ses:
“Hayır” diyor.Konuştu avukatın.
Sen gözyaşlarının düştüğü göğse aittin.
Sen kaybettin, sen yenildin, sen karanlığa girmek istedin.
Sadece kendini çekmek varken, en sevdiğin oyuncağını da paramparça ettin içeride.
Kelime karşılığı: Varoluş sancısı
Diyor yargıç.
Suçlu suskun, kenarda köşede boğazına geçirebileceği bir ip arıyor. Bu mahkeme salonu boğuyor onu artık.
Sonuç yok! Çözüm yok! Yok işte ulan!
Diye bağırsa da, artık o gür sesini kimse umursamıyor.
Artık üç kişisiniz; suçlu,yargıç ve avukat.
Türkçe Yayın Sosyal Medya Hesapları
Facebook: https://www.facebook.com/mediumturkiye
Twitter: https://twitter.com/mediumturkiye
