Umutlar Hatıralara Miras
Bir insanın dünyaya intikal etmesini bilimsel olarak izah edebilirsiniz. Fen bilimi bunu anlamakta ziyadesiyle yardımcı olacaktır.
İnsan, çocukluğunu ve ergenliğini geride bıraktıktan sonra tabii olarak yetişkinlikte düşünceleri oturaklı bir zemin kazanacak. Geldiği yer hasebiyle benliği yere sağlam basan bir zihin; kendini ve içinde bulunduğu dünyayı daha anlamlı bir hale getirmek üzere çaba sarf edecek. İşte bundan sebep ki gidenlerin varlığını anlamlandırmak için bir şeyler yaparız; anılarını yaşatmak için derlediğimiz hatıraları olur, bize her daim kendisini hatırlatmak üzere diktiğimiz bir ağacı olur. Zira unutursak sanki o insan hiç var olmamış gibi gelir bize. Oysa bir sefer var olan bir ruhun yankıları, o ruha karşı sevgi beslenen kalplerden nasıl silinip atılabilir ki?
Evet, bilim var oluşumuzu açıklayabilir ama devamlılığı anlamlı hale getirmek kişi evladının kendi benliğine münhasırdır. Yolların bir sonu vardır, varoluş yolunun bazı insanlara göre bir sonu var. Bir de anılarına sahip çıkarak, toprağa, hatırasını yaşatmak için ağaç diktiğimiz benlikler var. Unutmadığımız için yaşıyor olacak hali yok. Sahi yaşamak varoluş mu? Yoksa varoluş asla yok olmadığımıza inanmak mı?! Benim için; varoluş, yok oluşu inkar etmekle başlayan bir süreç. Zaten toprağa karışıp yok olacağına inanan birileri hiç var olmamıştır, zira; benliğinin yok olacağına inanan kimsenin toplumsal ve sosyal değerlerinde örselenme vardır. Eğer kişi evladının çocukluğunda veya ergenliğinde onu sarsan bir etken yoksa varoluşa dair; yok olmayı her halükarda reddeder bünyesi.
Yaşayanların dünyasından, koklayıp dokunarak, görerek ve tadarak kavradığımızın ötesinde, kalple hissederek yaşadığımız bir alem var. Biz kabul edelim veya etmeyelim, bizi sarıp sarmalayacak hisleri miras aldığımız o alemin yolcusuyuz. Gidenlerin yasını tutarak onların ruhunu ebedi konaklarında incitecek değilim, siz de öyle insanlardan olmayın. Keşfedilmemiş alemde yer alan, nihai durağımızdaki otağımıza, şimdiden aramızdan gidenler için üzülmek yerine; onlara layık olarak yaşamak lazım. Giden güzel insanların yanlarındaki güzel yerlerimiz için, gayretle, minnetle yaşamak lazım…
