Rahat Bırakın Beni
Bu yazıyı arkada şu çalarken 5 Şubat 2023 tarihinde yazmıştım. O günün gecesini biliyorsunuz zaten.
Çok okuyoruz, videolar, kurslar, belgeseller izliyoruz ki bu muazzam. Bazen yeni şeyler öğrenmek orman meyveli dondurma yemekten daha haz verici olabiliyor. Ama gelin görün ki bunların üzerine pek düşünmüyoruz. Oysa çayı, kahveyi güzel yapan demi koyduktan sonra onun çökmesini beklemek. Su ile iyice özdeşleşmesine izin vermek. Ya da toprağa ektiğimiz tohumun toprağın içerisinde iyice yoğrulup belli bir süre sonra olgunlaşmasına müsaade etmek gibi.
Bir problem ile ilgili düzinelerce kitabı ara vermeden ve nefes almadan okuyorsam problem bana sırıtan gözleriyle bakmaya devam edecektir. Tüm o mevzunun kafamda oturması için zihnimi sakinleştirmeye ve bunun üzerine tefekkür etmeye ihtiyacım vardır. İhtiyaç duyduğum anda o problem ile ilgili çözüm tak diye aklıma gelecektir sadece içimde biraz boşluk, yer açmam gereklidir hepsi bu. Dolayısıyla ara vermek uzaklaşmak insana en iyi gelen şeylerden birisidir.
Hani zihnimiz bazen o kadar dolar ki bu doluş dışarıya taşar ve bizlerin gördüğü de (dağ olmuş yapılacaklar) bunun fiziksel olarak vücut bulmuş halidir. Bunun sonucunda insan bağırmak herkesi tokatlamak, yapılacaklar listesinde oluşan koca boşluğun oluşturduğu obruğa öylece kendini bırakmak ister. Bir noktadan sonra diğer her şey artık zaman kaybı gözükmeye başlamıştır. Çünkü yapılan her şey anlamını yitirmiştir ve bu kişi için yapılması gereken o kadar fazla şey vardır ki yapılacak en iyi şey ya hiçbir şey yapmamak ya da bir süre çok başka şeyler yapmaktır.
Benim listede 1 tane eksildi. Hadi hoşçakalın. :)
