Zararın Neresinden?

Dış kapının çarpılarak kapandığını duydu kahvaltı sofrasını toplarken. Salona geçip, koltuğa kendini bıraktı. Bugün işe gitmeyecek olmasına sevindi. Duyduğu rahatlamanın geçici olduğunu bilse de iyi gelmişti koltuğun yumuşacık dokusu. Birkaç saatlik sessizlik, toparlanmasına yeterdi. Kalktı, banyoya girdi, başından aşağı akan ılık suyun, bedenine birer ok gibi saplanan bakışların, saplanan okları bir de kanırtarak içinde döndüren, yaralayan her bir sözün, bedeninde kasılan yerleri gevşetmesini bekledi.

Birlikte yaşamaya ne kadar da kolay karar vermişlerdi. Öyle bir anda. Düşünmeden… Hayatına girdiği andan itibaren birkaç ayda aklını başından almıştı Kaan. Çiçekler, hediyeler, komplimanlar, sabahları günaydın mesajına eklenen dörtlükler, doğa yürüyüşleri ve daha bir sürü Gülistan’ın ruhunu okşayacak hareketler yapmıştı Kaan. Diğer yarımı buldum derken… Bu kadar yanılmış olmayı aklı bir türlü almıyordu.

Duştan çıktıktan sonra üzerine rahat bir şeyler giydi. Mutfağa yönelip kahve yapacakken fikrini değiştirdi. O da evden kapıyı çarparak çıktı. Hoşuna gitmişti, öyle “çaaat” diye kapatmak kapıyı. Son kuruşuna kadar kendi parası ile aldığı arabasına bindiğinde, nereye gideceğine karar veremedi. Bir yere gitmek için çıkmamıştı ki evden. Yeterince benzini olup olmadığını kontrol etti, yarım depodan fazlaydı, biraz dolaşır dönerim diye geçirdi aklından, kontağı çevirip, gaza bastı.