Rabbit Hole
Toneelgezelschap Klakkeboem
In het mij o zo vertrouwde parochiezaaltje in Zwevegem-Knokke, zet ik mij neer tussen het publiek en ik laat mijn blik vallen op het decor dat in het halfduister ligt te wachten op de acteurs. Regisseur Johan Depaepe koos duidelijk voor een sobere inkleding. Zwarte wanden, een wit raam, een witte deur, een paar meubels en een koelkast. Een paar minuten later start de voorstelling met een rustig stukje muziek. De lichten floepen aan maar worden niet op volle kracht gezet. Een eenvoudige lamp boven de twee actrices Kim en Griet, die inmiddels hun plaats hebben ingenomen, zorgt voor een extra, bescheiden accentje. De toon is gezet voor wat een mooie, ingetogen voorstelling zal worden. En ik was blij dat er gekozen werd om alle emoties op een ingetogen manier te spelen. Ik had het stuk gelezen en ik hoopte stilletjes dat Johan de sereniteit die ik er in ontdekte zou respecteren. En dat deed hij. De uitbundige Isa (Kim), de door verdriet verscheurde Inge (Griet), de wanhopige, radeloze Bruno (Kurt) , de liefhebbende moeder Nicole (Katrien) en de door schuldgevoelens overmande Jeroen (Thomas) worden één voor één op een heel bescheiden manier gespeeld. Geen uitbundig geroep en getier, geen overdreven huilbuien of lichaamsbewegingen… Alles heel sereen en ingetogen. Tenslotte zorgt de homogeniteit tussen de acteurs onderling dat het plaatje volledig af is. De twee hoofdrolspelers, Griet en Kurt, nemen de rest van de cast mee op sleeptouw waardoor we 3 bijrollen te zien krijgen die boven zichzelf uitstijgen. Een prestatie waar de 5 acteurs en de regisseur behoorlijk trots mogen op zijn. Een avondje toneel waarmee Klakkeboem nogmaals bewijst dat het stilletjes aan een plaats tussen de grotere amateurgezelschappen verdient.
