Jo
Op je 88e koken voor je hartsvriendin, dat is niet absurd, dat is normaal!
Jo heb ik leren kennen via Corrie, maar ook via de koffie inloop vorige week. Jo, hartsvriendin van Corrie is al 88 maar oogt als 73. Met name mentaal, wat een scherpe tante. ‘T is alsof ik met een leeftijdsgenoot zit te praten. Ze wordt voor de deur afgeleverd door een rood Peugeotje, net op ‘t moment dat ik na tevergeefs aanbjo weer wil vertrekken. Met Ger achter het stuur (een vrijwilliger van de Zonnebloem) heeft ze een broodje warme paling gegeten bij Leimuiden. Ze hebben er een dagje van gemaakt, door ‘t Amsterdamse bos gereden. ‘Heerlijk!’. Jo vertelt ‘Ger heeft een vriendin, afblijven dus, wel jammer hoor, ‘t is een dijk van een vent’.
Zelfstandigheid
Jo begint zelf over haar interieur. ’t Is allemaal zo oubollig, ’t zit me niet tot hier (hand boven haar ogen), het zit me tot hier’ (hand ver boven haar hoofd). Ik vraag haar wat ze zou willen. ‘Moderner, veel moderner, witter, lichter, ik ga nog 15 jaar mee, maar ja doe ‘t maar eens. De portemonnee en de mankracht schorten eraan’. Jo gaat van de week wel zelf even een stoel wit verven in haar ruime achtertuin vol kleurige bloemen. ‘Ja natuurlijk kan ik dat zelf, ik doe alles zelf, even licht opschuren, aflakken, klaar is Kees’ . Jo doet veel meer zelf. Ze kookt elke dag nog met verse producten. Alhoewel ze vandaag even niet weet wat het worden moet. Al denkend komen we samen op bruine bonen met gehaktballen uit. Simpel maar lekker! Zelf doen is leuk. Als de was weer in de kast ligt denk je ‘ziezo’, als je dat allemaal hebt uitbesteed kan je er ook niet meer van genieten.
Gezondheid
‘Ik heb reuma sinds 5 jaar. Verschrikkelijke pijn in knieën, heup en armen. De dokter zegt dat mijn dikke buik komt van het vele zitten. Ik heb er een hekel aan, een dikke buik. Vitaal zijn voor mij, dat is kunnen lopen. Ik hou zo van lopen. Maar ik geef niet op ik blijf elke dag naar de schuur op en neer lopen. Soms vergeet ik zelfs mijn derde been (wandelstok). Ik heb een scootmobiel voor naar de winkel. Aqua joggen is geen optie, ‘ik ben als de dood voor water. Mijn moeder wilde me niet in badpak zien, de duivelin. En fysiotherapie dat heb ik wel gehad maar daar had ik na één keer zo’n spierpijn van dat ik niet meer ben geweest, stom van me, ’t was echt een leuke jongen.’
Mantelzorg
Jo heeft een mantelzorger Theo (65) . Ontmoet via het Open Huysch waar ze regelmatig komt. Theo is een eenzame man met een triest verhaal. Hij komt 7 dagen per week tweemaal daags bij Jo over de vloer. Hij zet de koffie, doet de vaat en ze praten samen of kijken televisie. ‘De mensen denken er van alles over. Soms gaat ie pas weg als het donker is en dan denken ze dat ie blijft. Maar van mij mogen ze denken. Theo is helemaal niet meer op de vrouwen, die heeft teveel meegemaakt’.
Verdriet
Het grootste verdriet van Jo is het verliezen van haar vader wat ze wijt aan de gebrekkige aanpak (totale ontkenning) van haar moeder rondom zijn zieke benen. Als ik vraag wat voor man het was dan verwijst ze me naar zijn foto. ‘Kijk zelf maar dan zie je het wel. Iedereen hield van die man en mijn moeder heeft hem op een schandalige manier aan zijn einde laten komen’. Terwijl Jo de details van haar vaders overlijden aan mij ontboezemt, schieten haar de tranen in de ogen. ‘Ik heb mijn haatvrije hart van hem geërfd. ‘Je kan liefde niet kopen, dat deed mijn moeder, liefde geef je vanuit je hart’. Neem bijvoorbeeld Corrie, waar Jo laatst dagelijks voor kookte omdat Henk in het ziekenhuis lag. ‘Dat is niet absurd, zoals de dochter van Corrie het omschreef, dat is normaal. Ik vind dat normaal.’
Oog voor elkaar
Vroeger hadden mensen meer oog voor elkaar. We leven nu veel sneller maar we doen veel minder. Kinderen mogen best een verantwoordelijkheid nemen richting de ouders. Jo heeft zelf helaas geen kinderen. Ze had er twee kunnen hebben maar het heeft niet zo mogen zijn. Slik.
De telefoon gaat, een vrouw, ‘een soul mate’ zoals Jo het noemt. Het contact met Manfred, Ger, Corrie, en de dame aan de telefoon ‘zijn de kersen op de taart. Ik pik ze er zelf uit of ze komen op me af, ik weet niet hoe dat gaat’.
Sinds kort komt er bijvoorbeeld af en toe een dame uit de straat met Jo praten. Na elkaar jaren magertjes te begroeten hebben ze nu af en toe een gesprekje. Jo vraagt zich af waarom dat nu ineens wel gaat. ‘Mensen denken van alles over me, nr. 111 en 133 houden me altijd in de gaten’. We besluiten snel een gesprekje met de nieuwe kennis te hebben, met zijn drieën. We gaan uitvinden waarom het nu ineens wél werkt en eerst niet. Spannend!
Geen grote wensen
Jo heeft geen grote fantasieën voor een beter Amsteldorp. Een paar goede winkels dat is het enige. Onder in het grote leegstaande kantoorpand tegenover de haringkar past precies een Lidl en ‘er is genoeg klandizie’, ook van de tegenoverliggende wijk. Ze heeft het wel eens aan de gemeente gevraagd, ‘maar ja’, ze haalt haar schouders op. En sja, een beetje meer aandacht voor het weggebruik als scootmobielers zou ook geen kwaad kunnen. ‘Overal hangen de takken over de hekken en dan krijg ik die takken in mijn ogen.’
En ohja, ‘die jonge mensen die hier nu komen wonen, t is prima, maar ze houden de gordijnen dicht, of ze zijn gewoon niet thuis. Dat is jammer. ‘T zijn net lijkenhuizen’ roept ze. Meer openheid is haar devies. ‘Ook bij het Hoekhuysch, ik adviseer geen gordijnen, dat werkt niet uitnodigend, ook niet voor de nieuwe mensen. Volgens Jo wordt het nieuwe Hoekhuysch wel mooi. Bij mij mogen ze alles zien, ik snap t risico maar t kan me niks schelen!’
Jochem, 15-7-14
