“Kom op trut, doe normaal!”
Op de koffie bij mevrouw Hoonhoud
‘Ik heb een goed leven gehad’, zegt Jans Hoonhoud. Ze is 79jaar en heeft vorig jaar haar man verloren. Nu woont ze alleen in Amsteldorp, in het huis waar ze bijna al haar hele leven woont. Haar twee kinderen wonen buiten de stad en ziet ze maar af en toe. Mevrouw Hoonhoud kletst honderuit, en het is een genot om naar haar te luisteren. Ze is energiek, weet wat ze wil en maakt af en toe grapjes, vooral om zichzelf. Na afloop van het gesprek denk ik ‘oud worden zoals mevrouw Hoonhoud’, dat lijkt me wel wat: een voorbeeld als het gaat om ‘goed’ ouder worden. Ik ben bij haar op bezoek samen met een andere Amsteldorper, zo leren we elkaar gelijk kennen.
Sinds het overlijden van haar man is er veel veranderd. Ze is nu alleen, ze heeft het tuinhuisje van de hand gedaan, komt niet meer op de camping en is voor haar vervoer nu afhankelijk van het openbaar vervoer of haar fiets (haar man reed altijd en zij heeft geen rijbewijs).
Desondanks gaat het goed met mevrouw Hoonhoud en is ze bijna net zo actief als vroeger (al zorgt ze er nu beter voor dat ze ook af en toe haar rust pakt). Voor haar suikerziekte moet ze bewegen en dat doet ze ook. Zo gaat ze elke week met een groepje dames kaarten maken (en organiseert die bijeenkomsten ook), ze gaat met een klein groepje om de paar weken naar een museum, ze gaat naar ouderen-fitness en wandelt veel. “Ik kan nog veel zelf en heb geen hulp. Maar als ik iets niet kan, laat ik gewoon zitten hoor. Dan maar iets minder schoon (haar huis is trouwens ontzettend netjes). Ook de trap kom ik goed op. Kijk maar!”
Van diensten maakt Jans nauwelijks gebruik. Ze gaat wel eens naar de huisarts maar dat is het dan wel zo’n beetje. Ook van het Hoekhuis of Amsteldorp Actief maakt ze amper gebruik. Ze heeft haar eigen groepjes en dingen moeten wel makkelijk gaan. Toch mijmert Jans ook over het verleden. Over toen haar moeder nog leefde en ze samen het buurthuis op de Ringdijk runden. Dat was fantastisch. Ze hadden heel veel vrijwilligers en maakten eten voor wel 100 mensen. “Zo jammer dat het toen is wegbezuinigd, vooral ook voor al die vrijwilligers”.
Uit de verhalen blijkt dat mevrouw Hoonhoud altijd al een leergierige aanpakker was. Aangezien ze door het opgroeien tijdens de oorlogsjaren nauwelijk naar school kon gaan, heeft ze later jaren volwassenonderwijs genoten. Van haar 40ste tot haar 70ste. Heerlijk vond ze dat. Met een groep vrouwen van alles leren. Het was ook vooral gezellig onderling. Wel jammer dat haar vriendinnengroep nu uitdunt.
Zelfstandig zijn draagt mevrouw Hoonhoud hoog in het vaandel. Dat zit er van jongs af aan in. Dat maakte ze haar man ook wel duidelijk. Haar zelfstandigheid is ze nu dus ook niet van plan snel op te geven. Natuurlijk maakt ze zich wel eens zorgen over hoe het gaat als haar gezondheid minder wordt of als ze toch wat angstig is alleen in haar huis. Maar dan spreekt ze zich zelf gewoon streng toe en dan is het weer goed. “Doe normaal trut, zeg ik dan tegen mezelf, en dat helpt. Het heeft toch geen zin om te veel te piekeren. Schiet je niks mee op.”
We hadden nog best door kunnen praten, en ik wed dat mevrouw Hoonhoud nog vele mooie verhalen in petto heeft, maar het is tijd om te gaan. Ik hoop dat mevrouw Hoonhoud en de andere buurbewoonster elkaar nog een keer zullen gaan zien. Het leek best te klikken. Ze spreken af elkaar een keer op te zoeken, maar weten niet precies hoe of waar. “Was er maar een bar in de buurt waar we naar toe konden”. Ik denk dat ze best veel aan elkaar kunnen hebben. De een is jonger, maar onzekerder, de ander ouder, maar heel stoer en flink. Zou het niet mooi zijn als door Team Amsteldorp er wat meer onderlinge interactie zou ontstaan? Of is dat pretentieus om te denken/ambiëren? Ik zie namelijk voor me: een platform in de buurt waar je makkelijk kunt ruilen. Niet alleen spullen, maar persoonlijke eigenschappen. Een onsje Hollandse nuchterheid in ruil voor een pondje passie. Niet voor wat, hoort wat, maar gewoon omdat het leuk en makkelijk is. Ik zou wel intekenen voor een lesje ‘aanpakken’ bij mevrouw Hoonhoud.
Chris Sigaloff
