Lekke band, geen hulp
Overtollig zorgaanbod en gebrek aan menselijke maat
Vervolg op blog ‘Bij Corrie en Dirk thuis’
Bij Corrie en Dirk vandaag een probleem met de scootmobiel. Lekke band. Dirk kan zich boos maken om het feit dat ze na drie terugbelbeloftes in twee weken nog steeds niet zijn gebeld voor een reparatieafspraak. Morgen gaat Corrie bellen met Wet Maatschappelijke Ondersteuning. Het lijkt haar geen zin hebben om een vierde keer te bellen met Welzorg.
Dirk was vroeger verantwoordelijk bij het Arbeidsbureau en werkte daar met ‘de menselijke maat’. Hij deed zijn best voor zijn cliënten, kende ze persoonlijk en moest zijn inzet soms zelf als kop van jut opvangen van hoger hand. Hij probeert te begrijpen hoe het kan gebeuren dat hij nu niet teruggebeld wordt. ‘Als ik iemand terug moest bellen schreef ik een geel papiertje en plakte het op mijn bureau’. ‘Niet zo lang geleden had je nog gewoon meteen een afspraak’. We vragen ons af of dit een voorbode is van korting in de zorg. ‘Als het zo moet dan heb je toch zelf ook geen plezier meer in je werk’, vraagt Corrie zich af? ‘Als de nood aan de man is’, vervolgt Dirk, ‘kan ik niet weg, dat is erg. Laat me iig weten wanneer een oplossing verwacht wordt.’
Het probleem voor Dirk zit in de afhankelijkheid van zo’n organisatie. Maar dat hele participatieverhaal ziet hij ook niet voor zich. ‘Als ik mijn scootmobiel zelf zou kunnen repareren, dan had ik de scootmobiel niet nodig’… we lachen. Dirk vindt het prima om wat met buren of kennissen te regelen (alhoewel het tweeverdieners zijn en vaak niet thuis) maar niet wanneer het aankomt op zaken waar je écht afhankelijk van bent. ‘Eerst hebben ze alles geïnstitutionaliseerd en nu wordt het teruggedraaid’.
Geen terugname van niet gebruikte hulpmiddelen
Dirk signaleert een enorm gebrek aan het terugnemen van materiële hulp in de zorg. Neem een rolstoel die Corrie niet goed paste (de dokter adviseerde haar toch elektrisch om haar energie te sparen voor leuke dingen), die staat nog steeds in de hoek van de kamer. Een groot pakket met spuiten, dichtgesealed en ongebruikt, werd niet teruggenomen bij de apotheek. Dirk heeft het boos in de vuilnisbak gegooid. ‘Er wordt Corrie ook qua zorg heel veel aangeboden wat ze eigenlijk niet nodig heeft. ‘Dat kan best een onsje minder’, zegt Corrie. Dirk vermoedt dat het commercieel handig is om veel mensen veel hulpmiddelen te laten consumeren.
De boosheid is niet goed voor de gezondheid beseft Dirk en is gelukkig ook niet overheersend in het leven van de schilderende en orgel spelende pensionado. ‘Ik signaleer nu alleen maar’ en probeer mijn schouders op te halen. Iets minder aanbod (en meer terugname) van overtollige zorg, maar méér menselijk maatwerk in acuut noodzakelijke zorg zou een duidelijke wens zijn voor de toekomst.
We sluiten af met een rondje door de hobbyzolder, glunderende gesprekken over Dirk zijn schilderijen en een prachtig stukje orgelmuziek. Dan moet ik rennen.
Acuut noodzakelijk of overbodige luxe?
De vraag waar ik naar aanleiding van dit gesprek geen antwoord op weet: Hoe kan een dienstverlener bepalen wat voor de één acuut noodzakelijk is, en voor de ander een overbodige luxe?
