Miles Kane — Coup de Grace, Review
Öğrenim hayatımda aldığım en sevdiğim seçmeli ders olan Diplomasi Tarihi dersini alırken anlamını dersin profesöründen öğrenmiştim. “Acı çekerek ölmeyi bekleyen birisini öldürmek” (killing someone out of mercy) gibi bir manaya geliyor; Coup de Grace. Duyduğum ilk anda çok etkilenmiştim. Miles Kane yeni uzun çalarının ismini duyurduğunda da bu yüzden çok heyecanlandım. Bu yüzden beklentilerim çok yüksekti.
Söyleyeceğim kötü şeyleri yüksek beklentilerime bağladığıma göre, bence artık albümün içine girebiliriz. Şahsen Alex Turner olmasa asla tanımayacağımızı düşündüğüm birisi Miles Kane benim için. Kerimcan Akduman’ın 2013 yılında Arctic Monkeys’i anlattığı yazı da üniversitedeki arkadaşlarına benzetmişti grubu. Alex Turner’ın direkt olarak okulun popüler çocuğu olmasını yazıyı okurken gözümde canlandırmıştım. İşte bu albümde Miles Kane o popüler çocuğun hiç sevemediğimiz, ama bi yanlışını da görmediğimiz yancısı olduğunu kanıtlamış. Albümü dinlerken “ne ulan bu çalan, iğrençmiş” de demiyorum. “Ulan ne güzel yapmış, bir daha dinleyeyim şunu” da demiyorum. Muhabbetin aktığı ortamlarda Brit-Rock sevenler varsa; çalın bu kaydı, arkada sırıtmaz. Ama gerçekten bütün bir albümü didik didik etseniz yine de size bir şey katacak bir şarkı bulamazsınız. Albümün isminin manasını öğrenmeniz bu albümden alıp alabileceğiniz tek güzel şey.
Killing the Joke isimli şarkı intro’suyla güzel bir başlangıç yapıyor aslında. Ama sözler girdiği anda gerçekten şakayı öldürüyor Kane. “Since you’ve been gone, I’ve left the TV on, let the milk go sour, let the bills pile up/But I know I’m a funny guy.” sözlerini duyduğum anda ellerini iki yana açmış “eeee” gibi bir manaya sahip olduğunu düşündüğüm emoji aklıma geldi. Bunun yanında Miles Kane’in sesinde ne var bilmiyorum ama sürekli sigarasının dumanını üfleyecekmiş gibi söylediği şarkılar gerçekten direkt olarak pause tuşuna basma dürtüsünü tetikliyor. Böyle yapmadığı Wrong Side of the Life benim albümde en sevdiğim şarkı oldu. Çığırtkan vokalleriyle, verse’te tekleyen ritmik yapısının nakaratta çözülmesiyle orijinal bir eser ortaya çıkmış.
Miles Kane Coup de Grace’ı, 1 buçuk yıllık ilişikisini bitirdikten sonra yazdığını söyleyip “benim Adele albümüm” diye nitelendirmişti uzunçaları. Loaded parçasında anlattığı hikayeden sonra iyi ki bitmiş dediğim bir ilişki oldu. “My baby’s always threatening to leave” diyerek ne kadar toksik bir ilişkiden çıktığını da gösteriyor dinleyiciye. Belki de biraz daha zamana ihtiyacı var Miles Kane’in. O umarsız havasıyla, bütün bu yaşadıklarıyla dalga geçip hem kendini hem bizi güldürdüğü şarkılar yazması için. Çünkü Adele, Adele’dir. Miles Kane de Miles Kane.
Diğer yandan tabii ki Alex Turner’ın en iyi arkadaşının sound sıkıntısı yaşamasını beklemiyoruz. Kayıdın kalitesi harikulade. John Congleton prodüktörlüğünde kaydedilen uzun çalar bu yönüyle bir kaç artı puanı hakediyor.
Sonuç olarak şunu söylemeliyim; The Last Shadow Puppets’ın en önemli iki parçasından birisi olan Miles Kane gerçekten orijinalliğe biraz daha eğilmeliydi, bu kayıtta, çünkü albüm özgünlükten uzak olmasıyla tam bir hayal kırıklığı. Öyle ki Britanya’da yapılan bütün rock albümlerini shuffle a alsak bu albüm gibi bir albümün gelme ihtimali %50'den fazladır diye düşünüyorum. İyi tarafından bakacak olursak Coup de Grace yüzünden gelecek albümdeki beklentilerimizi şimdiden düşürdük. Gerisi sana kaldı KANE. Gitarına ve gırtlağına kuvvet! Fred Perry’nin yüzünden fazlası olman için buna ihtiyacın var.
Miles Kane — Coup de Grace, Virgin, 10 Ağustos 2018
