Een Magical Sabbatical: hoe beleefde Pui (online) Nepal?
Onze Pui is, samen met haar lief, op een Magical Sabbatical. Dat begon met drie weken Nepal. Als echte TFE-er heeft ze natuurlijk extra aandacht voor de ontwikkelingen op online gebied. En haar ervaringen deelt ze graag. Meer reisverhalen lezen? Check dan haar blog.
Nepal en de naweeën van de aardbeving
In de drie weken dat we in Nepal verbleven, hebben we een behoorlijke wake-up call gehad. Nepal is een ontwikkelingsland. Meer dan 50% van de bevolking leeft onder de armoedegrens. En helemaal na de aardbeving van vorig jaar, is dit aantal alleen nog maar toegenomen. Nepal is geen land met verzekeringen, opvangregelingen of een overheid die alles op alles zet om de schade te herstellen. Wat wij hebben gezien, is dat de bevolking dit met name zelf doet met hulp van buitenlandse organisaties. En de overheid? Tja, die doet nagenoeg niets. Tot grote frustratie van eigenlijk iedereen. En dit is erg zichtbaar in het dagelijks leven.
Gebrekkige stroomvoorziening
Het land kent een “load shedding schema”, dit betekent dat er een bepaald aantal uren per dag stroom is. De rest van de dag gebruikt men vaak niets, soms kaarsen en als ze het kunnen betalen een generator. In de Himalayan Daily Times las ik een bericht over dit load shedding verhaal. Economisch gezien is dit een strop voor de winkeliers en restauranthouders. Want wie komt er nou graag in een donkere winkel of een donker restaurant? Binnen de overheid wordt gesproken over een uitfasering van dit load shedding systeem binnen nu en 2 jaar. Maar of dat ook daadwerkelijk gebeurt, valt nog te bezien.
Kraantjes langs de weg
Ook niet ieder huishouden heeft een wateraansluiting. In plaats daarvan vind je overal langs de weg en in de dorpen kraantjes voor algemeen gebruik. De locals drinken het, gebruiken het om zich te wassen en om de was te doen. Onderweg naar Pokhara kwamen we langs een rivier waarin men zich nog ouderwets baadde en de was deed. In Kathmandu verbleven we de laatste dagen in een hotel vlakbij de overblijfselen van een gebouw dat gesneuveld is tijdens de aardbeving. In deze ruïne bevond zich 1 kraantje dat de lokale bevolking van dit stuk stad gebruikte. Dit waren veelal mensen die ook hun huis en haard waren verloren tijdens de aardbeving. Erg naar om te zien.
Actieve online community
Ondanks de schaarste van energie en water probeert dit land wel mee te doen aan de online community. Overal waar we komen, vliegen de wifi bordjes ons om de oren. In ieder hotel, café, restaurant en zelfs in de toeristenbussen : overal kun je inloggen op wifi. Wij als verwende westerlingen verwachten dan ook meteen full speed online te kunnen. De werkelijkheid is minder rooskleurig: de wifi is nog trager dan de jaren ’90 inbelverbinding die wij ooit kenden. Foto’s uploaden lukte niet, bloggen lukte al helemaal niet, met een beetje geluk konden we 3 Facebookposts lezen. Mail ophalen? Minstens vijf minuten geduld en Whatsapp alleen als echt alles meezat.
Tijdens onze hike op de zogeheten ABC-trek (Annapurna Base Camp Trek) konden we bij zowat iedere teahouse, weliswaar tegen betaling, gebruik maken van de wififaciliteiten. Natuurlijk tegen dezelfde snelheid ongeveer (soms nog trager). Het grappige was dat we op 3700 meter op het Machhapuchhre base camp waarschijnlijk de beste wifi verbinding hadden van de hele trek: daar heb ik zelfs nog even met collega Ludo geappt over de sneeuwval :-) Voor de mensen die mij een beetje kennen: ik ben geen fan van sneeuw… dus de base camp halen van Annapurna op 4130m door de sneeuw (!!) was een hele prestatie voor mij ;-)
De foto is genomen op Annapurna Base Camp, waar we uitzicht hadden op de prachtige bergen van Annapurna en dus ook wifi konden krijgen.
All about Facebook
Iedereen, maar dan ook iedereen, zit op Facebook. Zuckerberg heeft letterlijk de wereld veroverd, zelfs in de bergen op meer dan 3500m hoogte kwamen we mensen tegen die een Facebookprofiel hadden. Onze gids en drager (die hadden we toch maar ingehuurd) zaten op elk moment dat het kon op hun Facebook alle statussen te checken en nog belangrijker: hun online omgeving te laten weten met wie ze op dat moment waren (met ons dus: hun “Netherland guests” zoals ze ons noemden). Het was even alsof we gewoon weer in Nederland waren en men met hulp van hun status update even weer een check deden in de social media crowd, opdat men hen niet vergeten was.
Smartphones everywhere
Bijna iedere local die we tegenkwamen, hoe arm of rijk ook, heeft een smartphone. Want: hoe moet je anders op Facebook? En nog belangrijker: hoe moet je anders selfies maken?
En als we zeggen: iedereen, bedoelen we ook iedereen. Tijdens onze hike kwamen we langs plantages waarbij de boeren en boerinnen in hun kleurige kledij aan het ploegen waren. En dan toch zomaar een dikke Samsung smartphone uit de banden van hun gewaden haalden.
Hoe onderontwikkeld Nepal ook is, ze lopen wat dat betreft ergens ook weer niet achter in de online ontwikkeling. Je merkt dat het land gewoon wat stappen heeft overgeslagen en dat vooral social media en dan met name Facebook, een heel belangrijk onderdeel is in hun leven. Misschien komt het door de afstand: er zijn veel mensen die vanuit dorpen hun heil proberen te zoeken in de wat grotere steden zoals Kathmandu en Pokhara. De belfunctie die Facebook sinds een tijd heeft, biedt natuurlijk uitkomst. Contact leggen met het thuisfront wordt zo een stuk makkelijker en het kost nagenoeg niets (mits je werkende wifi hebt).
Leren van Nepal
Nepal heeft ons gefascineerd en ons weer even met beide benen op de grond gezet. Zoveel vanzelfsprekendheden die wij kennen, is voor hun een luxe. Mooi om te zien, is de hoop, positiviteit en vrolijkheid in de Nepalese ogen. Iets waar wij westerlingen nog wat van kunnen opsteken. Online gezien doen ze nog niet helemaal mee zoals wij dat kennen, maar dat hoeft ook niet. Ze laten zich zien, en wel van hun beste kant. Middels selfies op Facebook, de wereld laten zien wat een bijzonder mooi volk de Nepalezen zijn.
Meer lezen over deze Magical Sabbatical? Check het blog van Pui.
