West Ham — Chelsea away
Een dag op de bus zitten en tussendoor eens wat voetbal zien.
Sinds enkele jaren hebben we met onze fellowship een bucket list . Daar staan diverse zaken op, maar vooral ook enkele sportieve uitstappen. Zo gingen we al eens richting het Stade de France voor een rugby wedstrijd en konden we bijvoorbeeld de Champions League hymne aanhoren in Lille. Eens ondergedompeld worden in de Engelse Premier League stond daar ook bij. We zochten daarvoor regelmatig naar tickets, maar steeds zonder succes door het Engelse puntensysteem om tickets te kopen. Dit seizoen vonden we echter de oplossing met de in Merelbeke gevestigde Mighty Blue’s, de officiële Chelsea fanclub met eetfestijn en al. Een stelletje harde supporters die praktisch alle Chelsea matchen bijwonen. Nu was het enkel wachten op een kans om het kanaal over te steken en die kwam er afgelopen zaterdag met West Ham — Chelsea.
De matchday zelf was er eentje om niet gauw te vergeten. Om 9u30 kwam iedereen samen aan café Flandria in Merelbeke. De eerste pintjes waren dus meteen binnen. Hop de bus op richting Calais en een echte Londense derby, maar eerst nog een tussenstop in Loppem om o.a. “De Muur” op te halen. De bus zat nu echt wel vol.
Wat tekst en uitleg volgt, we gaan naar een Londense derby en blijkbaar is dit ieder jaar een ECHTE risico match. Scotland yard is op de hoogte van onze komst en de politie zal ons begeleiden waar nodig. De bus zal daarom ook net naast het bezoekende vak geparkeerd worden, zo kunnen we na de wedstrijd meteen naar huis.#pushtoadddrama
Chelsea is dus niet graag gezien in West Ham en we moeten van onze reisleiders steeds op onze hoede blijven in de Londense buitenwijk. Dat zullen we later nog aan den lijve ervaren, alhoewel dat achteraf allemaal goed meevalt als je “je gezond verstand gebruikt’.
En route richting Calais komen we een bus met Belgische West Ham supporters tegen. Ambiance verzekerd want een goed halfuur later zitten we samen op dezelfde shuttle. Ze zetten ons echter (wijselijk) in gescheiden wagons.
Niel waren we onderweg al verloren, hij moest achtergebleven aan passport control nadat bleek dat hij zijn identiteitskaart vergeten was. Kak. Stom. Ongelukkig, maar vooral echt spijtig. Achterblijven was dus zijn lot (ondanks bemiddeling van onze voorzitter) en meteen ook enkele uurtjes wachten in een Frans cachot.
Voor ons stond dus de bus met West Ham supporters en onze fellowship was nog maar met 3 dus tijd voor een eerst deftige babbel met de reisgenoten. “Jullie zijn de eerste keer mee? Goede matchkeuze. Sfeer in Upton Park is steeds in orde.” Ik wil hier vooral niks verkeerd zeggen, het lijken ‘harde jongens’.
Eens in de UK was het hoog tijd voor een tussenstop. Even de beentjes strekken en snel (met de nadruk op snel) iets eten. We waren er nog maar van de bus gestapt of daar kwam die met West Ham supporters aan. Blikken kruisten weer, maar iedereen had duidelijk teveel honger om veel aandacht aan elkaar te gunnen.
Ondertussen blijkt dat we op stap stap zijn met een plezant allegaartje. Niel mag ondertussen (nog steeds) vastzitten in Frankrijk (#FreeNiely), bij ons waren de pintjes al op.
We slaan dan maar een babbeltje met de voorzitter, die blijkbaar 110 voetbalmatchen in Europa bijwoonde vorig jaar. Dat is stevig, impressive zelfs. We kunnen het maar niet vatten hoe iemand dat op zijn/haar kalender kan krijgen.
London was echter in zicht dus tijd voor de verplichte pronostiek met onze mede-reizigers. Get you gamble on! Sommigen gokken trouwens stevig en zittenal te popelen om langs de bookmaker te gaan in het stadion. Ik hou het zelf alvast simpel en zet in op een 1-3 overwinning van Chelsea. Eerste goal in 7e minuut want we willen spektakel zien.
Eens toegekomen aan Upton Park viel er nog 3u te doden. Op een normale zaterdag geen probleem “We drinken nog wel een pintje”, maar op matchday zijn alle pubs in de buurt West Ham territory en verboden terrein voor away supporters. Je komt er niet in zonder ticket voor de thuisploeg. Lap, die andere bus heeft dat probleem dus niet bedenk ik me…
Een bankje, 6 pack en the waiting game dus voor onze fellowship terwijl de rest van onze reisgenoten hun weg zoeken naar ne mixed grill.
Enkele West Ham supporters spreken ons ondertussen aan… just smile and wave boys. Het valt me trouwens op dat ze hier vaak uitgedost zijn in die mandatory Fred Perry & track suits. Little Britain! :D Een halfgare dronkaard vond het ook nog nodig om wat woorden uit te mompelen waaruit ik enkel kon afleiden dat hij voetbal maar stom vond en het vandaag akelig rustig was rond het stadion. “You know what’s going to go down tonight.” Just smile and wave boys. Zelfde gold trouwens voor 2 bobby’s die ons erop kwamen wijzen dat we niet in het straat bier mochten drinken.
Geen erg echter, het was eindelijk matchtime. De poortjes voor het bezoekende vak waren open en de sfeer zat er meteen in. In de wandelgangen kwamen de zangkoren op gang. . ‘Chim chim-in-ey, chim chim-in-ey, Chim chim cher-oo! We hate those bastards in Claret & Blue!” Zingen doen ze hier trouwens opvallend veel en dan hebben ze nog een vreemde traditie om op uitmatchen met selder te gooien en daarover te zingen. Een vreemd fenomeen dat ergens in de jaren ‘80 moet ontstaan zijn en waar niemand echt een verklaring voor heeft. “Gelukkig geen ananas.” merkt iemand meteen op.
Maar goed, tijd voor de aftrap waar ik meteen leer dat “West Ham supporters wankers” zijn mits bijhorende handgebaren. Fascinerend om zien hoe rustige, modale bediende of meegereisde gepensioneerde plots ook veranderen in fanatieke supporters bij dat eerste fluitsignaal. Stille waters, diepe gronden.
Wat volgde was 90 minuten plezier. Bij de rust stond het alvast 0 — 2 voor Chelsea. “West Ham can take their shoes off!”. Goals van Oscar en Lampard. Die Frank Lampard is trouwens de Chuck Norris van de Premier League want “Franky Lampard is one more than you!”
Wat een sfeer in dat bezoekende vak alvast, de 0-3 eindstand zit daar sowieso voor iets tussen, maar away games met Chelsea zijn volgens iedereen steeds ambiance.
Het besluit is dan ook unaniem: “We doen dit snel nog eens over, maar nu eerst recht naar de bus” die ondertussen net buiten het stadion al staat te wachten op ons voor een lange rit terug… en dat zonder bier!
