Bursa’yı özlemek uzaktayken güzel

Alışılmadık alışkanlıklarım, garip takıntılarım var benim.
Uykularım düzensiz; yaptığım spor yetersiz. Ne sıradan ve sıkıcı bir hayatım
var! Bu yaşıma kadar gördüğüm güneş batmalarının yarısını son bir kaç haftada
gördüm ben. Ne yana dönsem, hep batı. Çay içmem. Türk kahvesine süt; Nescafé’ye
Türk kahvesi katarım. Durup durup burun çekerim işte. Sabah salata yer, akşama
Mano Burger gömerim. Artık hiç uyuyamıyorum ben. Sabahlara kadar çalışmasam,
kitap okuyorum. Okuyacak kitabım yoksa boş boş tavana bakıyorum.

Sadece bizim bildiğimiz yerlere kaçıyorum düşlerimde. Sadece
elimin arkası gibi bildiğim sokaklara giriyorum. Şu kapıyı daha önce de
görmüştüm. Kendi kuyruğumu kovalıyorum. Kuyruğum var benim. Trenlere binmekten
korkuyor, senden sonra oturamıyorum metroda. Yağmurda ıslanmanın bir anlamı yok
ama şemsiyeye 5₺ veremiyorum.

Ne zaman başımı kaldırsam bulut var; ne zaman ayağa kalksam
yağmur yağıyor. Bu ıslak toprak kokusu seni hatırlatmıyor ama yine de batıyor.

Saçma çöküşlerim var benim. Çarpık kalkışlarım var. Gece
konan, sabah çöken şehirler gibiyim. Anlatacak çok hikayem var. Başlanacak çok
fazla anım.

Gözlerim şaşı benim. Gözlerim hep şaşıydı benim. Belki de
şaşı bakabiliyor oluşum, şaşı olduğum manasına gelmiyor; ama düz renksiz bir
duvara şaşı bakınca aklıma sen geliyorsun.

O şemsiyeyi almadığım için sırılsıklam ıslandığımda ruhum geçmişe
gidiyor.

Senelerdir ilk defa Bursa’yı özlüyorum.

Garip takıntılarım var benim yavaş yavaş arındığım. Yolda
düşürdüğüm her takıntıdan sonra, kalan bütünümsünün hala ben olduğundan emin
olmam giderek daha fazla zaman alıyor.

Bursa’yı özlemek uzaktayken güzel. Sakın geri gelme.

Lütfen.

Çünkü geri gelirsen: gelen sen değil; geldiğin de ben
olmayacağım. Tüm canlarımızı bitirdiğimizde, prenses o kalede değildi.

Hayatın hızıyla
yaşadık o aşkı
Her şey bir anda
başladı
Yaşandı
Ve bitti…
Yan yana gidip de bir
süre
Ayrı yönlerde
uzaklaşan
İki tren gibi…

— Ataol Behramoğlu