10 jaar Anders-Gewoon
Afgelopen vrijdag, 11 mei 2018, was het de laatste ontmoetingsavond van Anders-Gewoon in het Regenbooghuis in Hasselt. Tien jaar lang hebben we trans*personen en aanverwanten ontvangen, hen te woord gestaan, ondersteund, richting en zin gegeven. We hebben thema-namiddagen gehouden rond thema’s zoals zelfmoord, burn-out en assertiviteit. We hebben talloze workshops gegeven in scholen en bij de politie. We hebben veel, misschien wel te veel, gedaan, of willen doen, toch als vrijwilliger. Dit ruime aanbod binnen deze context ging onze eigen draagkracht als vrijwilligers uiteindelijk te boven.
Ik herinner me nog goed dat ik in april 2014 schoorvoetend met knikkende knieën en een knoop in mijn maag de Meldertstraat binnenwandelde om een eerste voet binnen te zetten in een LBGT-omgeving. Een omgeving die mij als katholiek opgevoedde kempenaar geheel onbekend was en vanuit toenmalige eigen geloofsinterpretatie ook recht naar de hel zou leiden. Maar mijn zoeken en innerlijk worstelen lieten het niet langer toe dit hoofdstuk in mijn leven te mijden.
Een weekje voor de bijeenkomst had ik via mail al contact gehad, als eerste stap om deze drempel te nemen. In mijn zoektocht naar antwoorden was ik hun website tegengekomen en die voelde goed. Hasselt was ook ver weg van Kontich. De kans dat iemand bekend mij toevallig een holebi-café zou zien binnenwandelen en vragen zou beginnen te stellen was dan ook klein(er). Ik wist zelf totaal nog niet wat er aan de hand was of waarnaar deze zoektocht zou leiden. Elke vraag of grap over het waarom van dit bezoek kon ik missen als kiespijn.
Mijn eerste bezoek werd een aangename maar ook dubbele avond. Ik werd in een gevuld Regenbooghuis warm ontvangen door Arend, voorgesteld aan enkele aanwezigen, en in een zeteltje naast Patricia gezet. Een hele avond heb ik kunnen praten over mijzelf, over wat ik voelde, over wat mij verwarde. Ik heb in het luisteren naar anderen herkenning mogen vinden. Ik heb rondom mij mensen mogen zien die zichzelf durfden zijn. Ik zag enerzijds wat ik verlangde voor mijzelf, anderzijds voelde ik ook angst voor de weg die daar naartoe zou leiden en die evengoed onvermijdelijk aanvoelde.
Tot twee weken na deze bijeenkomst bleef mijn maag in een knoop zitten. Zoveel nieuwe indrukken. Zoveel innerlijk getouwtrek. Voelen waar je naartoe wil, bang om op weg te gaan. Het zou nog een half jaar duren voordat ik mij voor de eerste keer achteraan zou omkleden in een vrouwelijkere presentatie, en nog langer voordat ik mijzelf ook zo buiten op straat zou begeven. Maar ik nam me op dat moment wel voor elke maand deze ontmoetingsavond bij te wonen, om ruimte te geven aan wat ik zolang verdrongen had, zodat het kon groeien naar wat het ook mocht betekenen voor mij.
Vier jaar lang zakte ik tot twee keer per maand af naar Hasselt. Na twee jaar aanwezigheid als bezoeker vroeg ik toestemming om eens mee te mogen gaan op een workshop in een school. Ik zat toen als voormalig leerkracht al meer dan een schooljaar thuis omwille van een burn-out. Mijn psycholoog had aangegeven dat spreken over transgender omwille van mijn ervaring als leerkracht misschien wel iets was voor mij.
De eerste workshop die ik mee verzorgde was in januari 2016. Zenuwachtig, halvelings gekleed in een vrouwelijke presentatie, maar nog met volle baard die weggelaserd diende te worden die avond, mocht ik toen voor de eerste keer terug thuiskomen in mijn kwaliteiten als spreker. Ik mocht terug voelen hoezeer spreken voor een groep mijn habitat was, ik mocht getuigen over mijn toen nog korte weg naar mijzelf, en dit in de veilige omgeving van Anders-Gewoon.
Eén workshop werden er meer. Ik stond studenten en media te woord in interviews. Ik begon mee ‘den toog’ doen. Ik mocht groeien tot vaste medewerker.
Vorig jaar was er plots ook het verlangen naar een nieuwe huisstijl. Strakker, professioneler, geen rainbows en butterflies. Als IT’er en creatieveling van de groep werd deze verantwoordelijkheid op mijn schouders gelegd. Ik kon de nieuwe verwachte huisstijl echter niet combineren met het bestaande logo vol rondere vormen, neon-kleuren en regenbogen. Ik kreeg de ruimte, het vertrouwen en de vrijheid om een nieuwe logo te ontwerpen. Het werd een krachtige nieuwe stempel die de bezieling van Anders-Gewoon verder visueel zou uitdragen. Voor mij persoonlijk mocht het een thuiskomen zijn in mijn eigen creatieve talenten waarmee ik de bezieling van een thema of klant visueel weet te communiceren. Ook daar mocht ik een deeltje van mijn Zelf her-inneren.
Vier jaar Anders-Gewoon. Vier jaar onderweg naar wie ik in wezen ben. Vier jaar nieuwe vrienden ontmoeten. Vier jaar thuiskomen bij familie.
Het moet nog bezinken dat die vier jaar nu in deze vorm ten einde zijn. Het moet nog bezinken dat ik niet meer twee keer per maand de snelweg zal nemen tot aan de parking achter het cultureel centrum, dat ik niet meer te voet tot in de Melderstraat zal gaan. Het moet nog bezinken dat ik niet meer de toog zal doen in het Regenbooghuis omringd door Anja, Arend, Petra en Axl die voor mij als broers en zussen werden. Het moet nog bezinken dat ik niet meer zal thuiskomen op deze plek in deze samenstelling. Het moet nog bezinken … .
Onze laatste avond werd er in elk geval eentje om te herinneren. De opkomst was voor de laatste keer iets groter dan de laatste maanden. Er werd gebabbeld, herinneringen uitgewisseld, gefeest en gedanst. Ik mocht de avond afsluiten in mijn warme bed in het verre Kontich toen de zon opnieuw begon op te komen en de vogeltjes hun ochtendzang reeds lieten klinken.
Anders-Gewoon mag nu na 10 jaar even uitrusten. We hebben al die jaren het beste van onszelf gegeven. Nu is het even tijd voor onszelf als mens, als wie we geworden zijn. De geboren vriendschappen zullen blijven bestaan. En echt helemaal opgeven doen we niet. Er is nog veel werk aan de genderwinkel in onze maatschappij. Wetgeving, regenboogvlaggen en -zebrapaden, opleidingen zijn misschien tastbaar en zichtbaar, maar echte verandering breng je door bewustwording, door zichtbare aanwezigheid als wie we zijn en niet als wat men verwacht dat wij zijn. Anders-Gewoon zal zich vanaf januari 2019 als vzw blijven inzitten om deze bewustwording aan de basis mogelijk te maken. Deze keer niet vanuit een vaste locatie, niet gekoppeld aan bepaalde projectmatige kaders, maar op onze eigen manier. Onze stem zal blijven klinken doorheen het professionele aanbod vanuit onze eigen ervaringsdeskundigheid.
