Het einde van de zomer(vakantie)
Integreren, opruim(t)en, herinrichten, loslaten …
Vandaag was de laatste dag echte zomervakantie voor mij als leerkracht. Morgen start het volgende schooljaar met de traditionele personeelsvergadering en het ontvangen van de uurrooster, de opgelegde routine die de komende tien maanden zal invullen. Ik kan moeilijk vatten dat het al zover is. Ik weet ook niet of ik er echt klaar voor ben. Deze zomervakantie was zeer intens en transformatief, en ik ben nog volop bezig met de integratie van mijn ervaringen die ze mij bracht.
Na mijn laatste blogpost vanuit Berdorf, Luxembourg, ben ik niet meer verder getrokken. De aanhoudende hittegolf doorheen Europa was niet uitnodigend en had me zelfs enkele dagen gedehydrateerd lamgelegd. De aanwezige koelte van de bossen, de rust van de natuur, en het aangename gezelschap was voor mij op dat moment voldoende. Na bijna een maand van huis kwam ik dan begin augustus terug aan in mijn appartement.
De eerste week kon ik mijn tranen niet bedwingen. Het contrast was enorm. De aanwezige energie resoneert niet meer. Dit klopt niet meer. Er is een hele wereld die ik verlang te zien en te ontmoeten, en weer zit ik binnen deze vier muren, en in dit drukke land.
Op reis, onderweg, geniet ik van het onbekende. Ik ervaar het als uitdagingen, vrij van angst. Elke prikkel stroomt, in mij en door mij heen. Ik ervaar, en ik laat los. Hier is alles gekend, alles bekend. Ik weet aan welke prikkels en energie ik mij kan verwachten, en dat deze niet meer resoneren. Ik voel mij gevangen, onvrij, verplicht tot zielsloze routine.
Maar ik diende nog een laatste keer terug te komen. Als ik nu zou vertrekken, zou het lijken op een vlucht. Zoals het achterlaten van een keukentafel vol voedsel bij een evacuatie. Ik dien alles op deze plek nog op te ruim(t)en en los te laten, zowel materieel als energetisch geladen. Ik dien hier een schone lei achter te laten. Anders neem ik het toch mee als emotionele bagage die zich elders opnieuw zou tonen.
Half augustus werd mijn woonkamer terug voorzien van laminaat. Vijf maanden lang was dit omwille van een lek in de verwarming een bouwwerf. Vijf maanden lang was mijn leefruimte beperkt tot mijn slaapkamer en bureau, die evenwel gevuld stonden met meubels van de woonkamer. Vijf maanden had ik geen ademruimte, terwijl alles rondom mij zich ook steeds scherper begon aan te dienen als eindhalte in mijn leven. De ‘ooit’ die ik een jaar geleden formuleerde m.b.t een nomadisch bestaan, begon zich stilaan aan te dienen als een ‘nu of nooit’.
De afgelopen weken zijn dan ook voornamelijk gevuld geweest met poetsen, (her)inrichten en alles opnieuw een plaats geven. Mijn woonkamer heeft nu terug een zetel waarin ik stilte en rust kan opzoeken, en werd opgefleurd met bloemen. Mijn slaapkamer werd anders ingericht, wat als een gezonde breuk voelde met de zware energie die er de afgelopen maanden hing. Mijn bureau wordt het komende weekend nog minimalistisch herschikt zodat de schildersezel centraler komt en de ruimte meer als atelier gaat voelen.
Alles gaat terug door mijn handen en vingers, zowel kastinhouden als de meubels zelf. Sommige zaken krijgen opnieuw een plaats, andere worden klaargezet om tweedehands verkocht te worden, of gaan direct naar het vuilnis. Fascinerend om te zien hoe sommige zaken ooit zoveel waarde hadden. Bijvoorbeeld mijn Home Cinema met volwaardig projectiedoek. Ik kijk nog steeds graag film, en toch zegt het mij steeds minder, is het steeds minder noodzakelijk. Ze lijken wel op oude stukjes identiteit buiten mijzelf, toen aangekocht als houvast, nu steeds meer als balast.
Zeven jaar geleden kwam dit appartement in mijn bezit. Op die tijd heb ik er als alleenstaande iets moois van kunnen maken. Het afgelopen jaar worstelde ik al vaker met het waardeverlies van al mijn dingen. Was dit omwille van mijn slopende en slepende burn-out en depressie, of was het meer?
Het verleden wordt losgelaten, het masker wordt afgezet. Enkel dat wat nog resoneert blijft behouden. Dit appartement zal mij in- en uitademen, en in die ademruimte zal ik hier nog tijdelijk Thuis kunnen komen. Tijd gevuld met dans, koken, schilderen en ontwerpen. Het kind in mij staat te popelen om alle gesprokkelde inspiratie eindelijk zichtbaar te maken. Het wil het delen doorheen hun kunsten, voorbij de faalangst en het resultaat, vanuit de vreugde van het proces zelf. Lang zat hun vuur opgeborgen en beschermd, uit angst, uit teleurstelling, uit zelfzorg. Maar het is wakker, het wakkert aan, en het is klaar om zich opnieuw aan de wereld te tonen.
Mijn laatste schooljaar breekt aan. Ik heb geen idee hoe dit mogelijk gaat worden. Ik heb geen idee of ik zelfs het hele schooljaar uitdoe. Ik Weet alleen binnenIN dat dit mijn laatste start is. Het kind in mij wordt alleen maar blij bij de gedachte definitief te kunnen vetrekken. Ik zoek en doorvoel puzzelstukjes. Ik ontmoet gelijkgestemde mensen. Ik bevraag praktische zaken. En ik voel, Voel wat resoneert met mijn diepste Zijn.
Tegelijk roept mijn ego angsten op. De realiteit toont nog niets van wat ik Weet dat gaat komen. En wat komt ligt buiten de comfortzone in The Unknown. Het hoofd kan niet vertrouwen op wat het niet kent. Het lichaam blokkeert, gaat in weerstand, bij al deze aanstormende veranderingen. Het lijkt op de gespannen periode net voor het afleggen van een examen, of het ontvangen van je resultaten. Het is onvermijdelijk. Je moet erdoor. “You hope for the best. You deal with the rest.” Alleen weet ik niet de exacte datum waarop de veranderingen zichtbaar gaan worden, en wat deze concreet gaan zijn.
Ik verlang de wereld te zien. Ik verlang de vrijheid te hebben te kunnen leven waar ik op dat moment wens te Zijn. Steeds opnieuw nieuwe omgevingen en ervaringen die mijn inspiratie voeden, van waaruit ik opnieuw creatief kan scheppen en delen met de wereld. Enkel werken om geld te verdienen zodat ik kan reizen, voelt voor mij niet voldoende, niet zinvol genoeg. Ik verlang ook mijn humanitaire stempel te drukken op deze wereld. Wat ik doe, dient in de eerste plaats vanuit mijzelf te komen, maar tegelijk ook een bijdrage te leveren aan een betere wereld, niet enkel aan mijn eigen portemonee. Een stevige uitdaging om mijzelf en mijn plaats hierin te vinden.
Het nog-niet-weten schept soms angst. Ga ik ooit wel vertrekken? Heb ik wel iets te bieden? En op deze manier? Mijn Innerlijk Weten beantwoordt dit steeds helderder en positief. Vorig jaar kwam het nomadische verlangen als een ‘ooit’ aan de oppervlakte. Vandaag staat de trap ernaar toe op de agenda van het komende jaar. Afgelopen zomer nam ik opnieuw enkele tredes. De volgende wordt wel weer zichtbaar, net als de rest van de trap, en de bestemming, wanneer de tijd en ikzelf er klaar voor zijn.
