I’m Home withIN

Slapen in de auto, Wistman’s Wood, optrekkende mondhoeken, Thuiskomen binnen-in, …

Ken je dat gevoel, zo bijna wegglijden in een lekkere zalige slaap. Dat had ik vorige nacht heel even, na een tijdje gemediteerd te hebben. “Yes”, dacht ik, “nu ga ik in een bed uitgestrekt kunnen slapen”. En dan zeurde er plots opnieuw een boomzaag door mijn oordopjes. Sleepsoft staat er op de verpakking van die oordopjes. Nog niet veel van gemerkt!

Dus maar opnieuw naar de auto, waar mijn kussens lagen te drogen nadat ze lichtjes water hadden gevat overdag door een binnenstromende shower langs de lichtopenstaande ramen achteraan. Bij het buitenkomen werd ik getrakteerd op een schitterende sterrenhemel. Er is hier in dit gebied geen lichtvervuiling, alsook No Service op mijn iPhone. Het kind in mij sprong op van vreugde bij dit schouwspel.

Dankbaar dommelde ik zonder beenruimte weer in, zoals een embryo veilig in een warme cocon, volop gekoesterd en gevoed in de onvermijdelijke groei naar zichzelf. En dit nu al vier nachten op rij.

Het maakt me bewust, leert van en over mijzelf, dat het voor mij belangrijk is die cocon te hebben. Een plek waar ik even geïsoleerd tot mijzelf kan komen, kan ontprikkelen, kan cleansen, kan healen. Mijn energieveld staat nog sterk op high alert voor alles rondom mij. Ik voel me energetisch al minder thuis bij mannen, en los van dat snurken, voel ik de velden van hen in mijn kamer nog te sterk binnenkomen om die rust daar te vinden. Oefening, zonder mijzelf te verliezen, bewustwording, groei!

Vandaag een bewust rustige dag. Bij aanvang, na een heerlijk English (vegetarian) Breakfast begonnen met een bezoek aan Wistman’s Wood. Een uitzonderlijk eikenbos op deze hoogte, tussen granieten stenen, vermoedelijk honderden jaren oud. Volop bedekt met mos en andere plantaardige verfraaiingen. Garantie op bizarre, sprookjesachtige taferelen.

De wandeling was kort, het verblijf in het bos langer. Meditatie, genieten, stralen, met een plots optrekken van mijn mondhoeken dat maar niet lijkt af te nemen. Dat heet dan gelukkig zijn.

Verbrande schouders en rug, uitdagende slaapposities, … . Een mens zou op geraken. En toch blijft mijn vreugde groeien, dankbaar voor alles, echt alles, op mijn weg, als uitdaging, als groeikans.

Een groeiende gelukzaligheid daalt over mij neer, of komt misschien van binnenuit naar buiten, nu mijn innerlijke wildernis stilaan ontward wordt.

Komende nacht op een vrouwenkamer, hopelijk met uitgesterkte nachtrust, voor een keer, voor de verandering. Morgen verder naar Tintagel. Een mailtje van het hostel vroeg al om bevestiging van mijn boeking van een bed in een mannenkamer, als mens met een vrouwennaam. Er zijn namelijk geen gemengde kamers. Ik ben welkom, maar toch altijd afwachten hoe mijn non-binariteit een drempel of kans kan zijn, voor mij en voor hen.

Daarna verder langs de Atlantic Highway en Cheddar Grove naar Glastonbury. Het hostel daar is vermoedelijk volgeboekt met schoolgaande kinderen, dus heb uitzonderlijk drie duurdere nachten geboekt in Camelot Retreat. Even een kamer apart, met beschikking van een ligbad. Misschien niet slecht voor de behandeling van mijn schouders en rug. En een meditatieruimte. En zicht op Glastonbury Tor. Komt helemaal goed.

En daarna, dan voelen we wel weer verder. De volgende tredes van mijn UK-verhaal, en ruimer mijn Leven, worden zichtbaar, waarbij alles, elke gebeurtenis, elke ontmoeting, elk gesprek, elke drempel, … , elke alles, een groeikans en verrijking is.

Mens, ik ben Gelukkig!