Voel ik mij man of vrouw, of mens, of gewoon mijzelf?
Mens in een binaire wereld.
Onlangs liet ik gaatjes schieten in mijn oren. Hoewel dit niet zozeer uitsluitend vrouwelijk is of hoeft te zijn, was het toen ik opgroeide als jongen zeker niet mannelijk of getolereerd voor mannen. Toch zeker niet de oorbelletjes die ik nu heb laten schieten.
In de ogen van de maatschappij maakt dit mij plots vrouwelijker. Hoewel het een subtiele verandering betreft die vaak niet opvalt. Tenzij ik het misschien 5 jaar geleden zou gedaan hebben toen ik nog door het leven ging als man, of toch conformerend aan de mannelijke gendernormen.
Mijn haar is langer en gekleurd, de hormonen lieten een kleine B-cup verrijzen, en ik kleed me eerder androgyn met kledij uit de vrouwenafdeling. Ben ik nu meer mijzelf, maakt dit mij meer tot mijzelf, ziet men nu meer van mijzelf? Ik weet het niet, ik denk vaak van niet, en toch voel ik soms van wel.
Wie ik tot 4 jaar geleden was, klopte niet. Het resoneerde niet met mijn binnenkant, met mijn voelen, met mijn zijn. Ik was verworden tot een niemand, een hol harnas, een masker dat zich steeds opnieuw aanpaste.
Ik was mijn job, mijn hobbies, mijn vrienden, … . Alles rondom en buiten mijzelf, gericht op externe waardering en erkenning, gericht op doen in plaats van zijn.
Toen mijn burn-out mij liet ontwaken uit een gevoelloze coma, kwam ik tot de bewustwording dat ik mij eigenlijk geen man voelde. Althans dat was de verklaring die ik op dat moment gaf voor mijn innerlijk conflicterend voelen. Levenslang had ik gepoogd te voldoen aan de mannelijke gendernormen, aan de verwachtingen die men op mij geprojecteerd had omwille van het geslachtsdeel waarmee ik ter wereld kwam.
Als ik mij geen man voel, zal ik mij dus wel vrouw voelen. Opnieuw een veronderstelling vanuit een geconditioneerd binair mensbeeld dat de mens opdeelt in twee hokjes die geen doorsnede delen. Levenslang had ik diep vanbinnen ook verzet aangetekend tegen verlangens die effectief horen bij de gendernormen van dat vrouwenhokje. Het had dus best gekund dat ik in dat andere hokje thuishoorde.
Vier jaar geleden ben ik op weg gegaan naar mijn echte ik, onderweg naar mijn ware zijn. Een stevig psycho-emotioneel proces waarbij ik levenslange verdrukte en onverwerkte emoties en trauma’s naar de oppervlakte laat opborrelen, in blijde verwachting van mijzelf die ik onder deze emotionele wildgroei ga ontmoeten.
Tranen kabbelen vanuit een bron van fundamentele eenzaamheid richting een oceaan van vrijheid.
Bij de aanvang van mijn burn-out voelde ik duidelijk dat ik mijzelf verloren was. Ik miste mijzelf. De verbinding met dat wat van binnenuit vreugde geeft, was er niet meer. Ik wist niet meer, voelde niet meer, wat mij blij maakte of vreugde gaf. Zolang was ik bezig geweest met verbinding zoeken buiten mijzelf, dat ik de weg naar binnen ontleerd of vergeten was.
Volop ben ik bezig deze spiraal terug naar binnen af te leggen. Soms lijk ik een stukje van mijzelf terug te pakken te krijgen, terug te voelen. Dan lijk ik weer te tasten in de mist. Maar steeds kom ik dichter, krijg ik mijzelf steeds helderder, en voel ik terug vreugde opborrelen van binnenuit.
Of ik mij nu man voel, of vrouw, kan ik niet beantwoorden. Er zijn aspecten die horen bij de mannelijke gendernormen, waar ik mij wel in kan vinden. Er zijn ook aspecten van de vrouwelijke gendernormen, waar ik mij thuis bij voel.
Vaak zorgt dit voor verwarring of bedenkingen. “En voel je je nu al op en top vrouw…”, “Maar jij wil toch vrouw zijn…”, “Maar als vrouw doe je dat toch niet …” ,“Als vrouw mag je dat nu niet meer doen… “ Ik heb nooit gezegd een vrouw te willen zijn. Hooguit heb ik gezegd mijzelf vrouw of ook vrouwelijk te voelen. En ik heb al helemaal geen zin om nu opnieuw te moeten gaan conformeren aan een ander hokje. Ik wil gewoon mijzelf kunnen zijn. En dat zelf zijn lijkt niet te passen in de traditionele gendernormen.
Ik voel mij gewoon mens, of gewoon mijzelf. Maar misschien voelen we ons allemaal wel mens, of onszelf. Misschien voelen we ons allemaal wel hetzelfde. Misschien kleven we er alleen de labels man of vrouw op in hoeverre dat ons zijn al dan niet onbewust past in of conformeert aan de gendernormen die ons worden meegegeven op basis van ons geslacht.
Verwarrend blijft het in elk geval wel, voor mijn omgeving, maar ook voor mijzelf. Als mens heb ik geen ankerpunt of spiegelbeeld in de maatschappij. Ik mag, maar moet ook, volledig afgaan op mijn eigen voelen om te weten wat resoneert met mij, wat hoort bij mij, wat mij tot uitdrukking brengt. Ik kan niet blindelings en onbewust een kledingafdeling binnenstappen en mij tot die kant beperken omdat ik nu net met dat geslachtsdeel ter wereld kwam. Vaak word ik anders bekeken, als ik een toilet binnenstap, of een kleedhokje gebruik. Graag zou ik terug gaan zwemmen, maar mijn dubbele lichaam is nog een drempel te hoog op dit moment, niet zozeer voor mij, wel voor de omstaanders. Enerzijds een gevoelsmatige vrijheid, anderzijds ook een dagelijkse boeiende vermoeidheid.
