Devlet Düşmanı Wolverine
Wolverine’dir, düşmandır, muhakkak çözüm bulunmalıdır.
İpe sapa gelmez, zincire bağlasan durmaz Wolverine’in Marvel evrenindeki en inatçı ve değişik yapılanma olan Hydra tarafından kontrol edilmesinin ne gibi sonuçları olacağını gösteren bu yapımda anatomiye takılırsanız yandınız.
Gerek ağırlığı, gerek sayfa sayısı ve gerekse de hikayesel olarak kallavi bir yapım Devlet Düşmanı. Tek seferde okunabileceği gibi birkaç parçaya bölerek okumak da güzel olacaktır.
Logan-San’ın eski bir dosta yardım etmek istemesi üzerine başlayan eser bir anda “iyilikten maraz doğar” diye devam ediyor. Öyle bir geçiş ki ben de şaşırdım.
Sonra basıyorlar Logan-San’a uyuşturucu, döşüyorlar teknolojiyi, veriyorlar Hyrda’yı veriyorlar Hydra’yı… Logan-San oldu mu sana Terminatör. Gerçi Arny daha uzundu da neyse…
Bu noktadan sonrası tam bir kaos. Bizim için değil tabii; Marvel evreni için. Fury sinirli, Pröfesör X’in okulundaki öğrenciler korkulu, Hydra neşeli. Yaşasın Hydra!
Hikaye olarak bu konu üzerinden giden eser birçok tanıdık simaya yer veriyor. Zaten mevzu bahis The Hand olunca gündüzleri avukat geceleri kanunsuz Daredevil’ımız Matt Murdock ve onun inişli çıkışlı ilişki yaşadığı Elektra olmazsa olmazdı. The Hand diyoruz boru değil.
Sadece bu kadar mı peki? Elbette değil ama eseri de baştan sona anlatmanın bir lüzumu yok.
Romita JR. çiziyor Devlet Düşmanı’nı. Biraz babasına bak oğlunu al durumu diyebiliriz ama JR. daha az kanser ediyor bizleri. Hatta öyle ki adam anatomik hata değil sanat yapıyor, gerçi sonlara doğru sıkılmış sanırsam…
Bol uzuvlu, kanlı, detaylı ve karakteristik çizimler mevcut. JR. birçok karakteri ve detayı sıkıntısızca çizmeyi başarmış. Özellikle karakter sayısının yoğun olduğu aksiyon sahnelerinin altından başarıyla kalktığını söylemenin hiçbir sakıncası yok.
Eserin atmosferine yakışacak şekilde dinamik ve enerjik çizgileri var JR.’ın. Okurken yormuyor insanı.
Renklerde ise bu dinamikliğin ve enerjikliğin esere iyi gelmediği kanısındayım. Belki bir iki tık daha koyu bir renk paleti seçilebilirdi. Zack Snyder gibi yapsınlar demiyorum elbette ama biraz daha koyu bir palet iyi olurmuş.
Bol kanlı bir eser, etkileyici ve akılda kalıcı sahneler var. Birçok farklı zamam, mekan ve atmosfer görüyoruz esere iyi bir şekilde yedirilen, kendine ait bir karakteri olan.
Politik, dini, sosyal ve siyasi yığınla eleştiri alt-metinde kendisine yer buluyor, çoğu da güzel geçirilmiş eleştiriler.
Aynı bedende iki farklı zihin olan Wolverine’in yaşadığı ikili çatışmaysa çok güzel aktarılmış, hatta evrendeki karakterlerin diğer karakterler hakkındaki görüşleri de yine bu yolla bize aktarılmış.
Basım konusuna gelirsek Gerekli’den alıştığımız üzere 16x24CM boyutlarındaki eser birinci sınıf mat kuşeye iplik dikişli olarak karşımıza çıkıyor. Basım kalitesi konusunda da alıştığımız kalitenin dışına çıkmıyor.
Çeviri ve balonlama da yine aynı şekilde esere yaraşır şekilde yapılarak hakkını veriyor. Bu noktada sadece Frost’un bir, bak bir diyorum konuşma balonunda bir harflik bir imla sıkıntısı olmasını eleştirebilirim. O da eleştiri değil hata söylemek olurdu.
Bu sıkıntı mı? Değil. Birkaç bin potansiyel konuşma balonunun olduğunu varsayarsak sadece tek bir balonda tek bir harfin yanlış yazılması büyütülecek bir şey değil.
Bundansa kitabın tam ortasındaki iplik dikiş daha çok gözümü tırmaladı, eleştirecek bir şey varsa o da o çıkıntılık yapan iplik dikiştir.
Sonuç olarak baktığımızda Devlet Düşman’ı uzun soluklu macera arayanlar için iyi bir seçim. Tabii uyarmam gereken bir nokta var o da çok kanlı yapımları sevmeyenlerin uzak durması. Zira kanın, şiddetin ve kopan, kesilen parçaların haddi hesabı yok. Tam bir Wolverine çizgi romanı.
