Roadtrip in Emilia, dag 1
Na de lunch wordt de reden van onze komst pas echt duidelijk. Omdat we morgen op pad gaan met een camerateam van de NOS gaan we nu al op zoek naar wat locaties waar de gevolgen van de aardbevingen het duidelijkst zichtbaar zijn.
Als we ‘s middags door het stadje wandelen, worden de eerste signalen van de natuurramp zichtbaar. In de stadskern staan rondom karakteristieke gebouwen dranghekken opgesteld, voorzien van oranje spandoeken. Deze hekken moeten de bewoners weerhouden om té dicht in de buurt te komen van monumentale panden die — als gevolg van de bevingen — mogelijk instorten of stukken verliezen.
Dit zijn slechts de eerste tekenen. Omdat Samuel veel mensen in deze regio kent, kunnen we makkelijk in contact komen met boeren die een verhaal te vertellen hebben. Zo belanden we in een dorpje waar we stuiten op wederom dranghekken. Deze barrières moeten ons ervan weerhouden té dicht in de buurt te komen van een klein kerkje. Als we voorzichtig in de buurt van het gebouw komen, nemen we een enorme scheur waar. De beschadiging aan het pand geeft ineens overduidelijk aan met welk natuurgeweld we hier te maken hebben. Het kerkje, dat er al enkele honderden jaren lijkt te staan, dreigt om te vallen en een aangrenzende, maar onbeschadigde woning te vernietigen.
Even verderop rijden we een klein stadje binnen. Aan het einde van een laantje, met prachtige bomen, ontwaren we plotseling een grote, vrijstaande woning, die — het is moeilijk anders te omschrijven — volkomen verwoest is. Het is ongelooflijk hoe volkomen willekeurig het natuurgeweld hier tekeer gegaan is. We geloven onze ogen niet. Ook dit is Italië! Totaal ongehavende woningen worden moeiteloos afgewisseld met panden waar hele muren uit weggeslagen lijken te zijn.
We worden er stil van. Hier heeft écht een natuurramp plaatsgevonden. De cameraman hanteert de camera, wij kijken stilzwijgend toe hoe hij het geheel vastlegt. Telkens als we denken alles gezien te hebben, zien we weer iets waar onze monden wederom van open vallen. In een lommerrijke fruitgaard leest een bejaarde vrouw een boek, terwijl we op de achtergrond een volkomen weggeslagen woning zien. Aangekomen op het plein duikt plotseling de kerktoren van het dorpje op in ons gezichtsveld. Waar een doorsnee toerist de toren misschien niet eens waarneemt, valt deze spits direct op. Het kruis op de toren is niet afgebroken, maar geknakt en is scheef achtergebleven op de torenspits. Het symboliseert exact wat er zich in deze vrome regio heeft afgespeeld. Hoopvolle burgers hebben alles waar ze op hoopten en op vertrouwden zich afbreken alsof het luciferhoutjes waren.
Als we denken alles gezien te hebben, belanden we bij een tentenkamp. Het woord tentenkamp roept bij mij, argeloze journaalkijker, beelden op van verre oorden waar hongerige vluchtige hun toevlucht zoeken na te zijn weggevlucht van een burgeroorlog. Op twaalf uur rijden van Nederland blijkt echter ook een tentenkamp te zijn ingericht, voor mensen die hun eigen — veelal zelfgebouwde — huis niet meer in durven om er de nacht in door te brengen. Op het veld van de plaatselijke voetbalclub staan plotseling tenten opgebouwd, tenten die onderdak moeten bieden aan mensen die niets meer bezitten, behalve de kleren aan hun lijf.
Letterlijk stom geslagen aanschouwen wij de vreemde camping. Als we het schrijnende tafereel een tijd hebben gade geslagen, blijkt dat zelfs voor mensen die een aardbeving hebben overleefd het leven gewoon door te gaan. Mensen maaien het gras, geven de planten water en trekken zelfs — logerend in een tentenkamp — hun hardloopschoenen aan om hun dagelijkse rondje te gaan hardlopen. Ook dat is Italië…
Originally published in my red een kaas earthquake relief newsletter on June 11, 2012.
