ทางมลาย-ทางม้าลาย

วันนี้ไปยืมกล้องอีกตัวมา ตั้งใจว่าจะไปเดินถ่ายรูปเล่นที่ ดิโอลด์สยาม ฉันนั่ง mrt มาลงสถานีหัวลำโพงแล้วคิดไว้ว่าจะต่อรถเมล์ไปจุดหมายปลายทาง แต่พอถึงหัวลำโพงฉันก็เหลอๆ หลาๆ ไม่รู้จะไปทางไหนยังไงต่อดี หาป้ายรถเมล์ก็ไม่เจอ(หมายถึงป้ายที่จะไปทาง ดิโอลด์สยาม)

ฉันเลยเข้าไปเดินเล่นในสถานีรถไฟเพราะไม่เคยเข้าไปมาก่อน เดินไปตามชานชาลา ได้ถ่ายรูปบ้างตามประสา แต่ก็ไม่ค่อยกล้ายกกล้องขึ้นมาถ่ายใคร กลัวจะโดนด่า มีรถไฟอยู่สองขบวนที่คนกำลังทยอยขึ้นคือ กบินทร์บุรีกับอะไรสักอย่างจำไม่ได้ เดินอยู่สักพักฉันก็ตัดสินใจว่าไปให้ถึง ดิโอลด์สยามดีกว่า ระยะทางประมาณ 4 กิโลเมตรกว่าๆ เดินไปเรื่อยๆ ก็ได้ ระยะทางพอไหว
แต่ระหว่างทางที่จะข้ามถนนใหญ่(ปานกลาง)ตรงหน้าสถานี อีกฝั่งหนึ่งมีผู้ชายรอข้ามถนนอยู่เหมือนกัน เราสบตากันชั่วขณะ พอรถหมดเราเดินสวนกันไปด้วยความเร็วระดับที่รถจะไม่ขับมาชน เมื่อถึงฝั่งของแต่ละคน เราต่างหันหลังกลับมามองอีกฝ่าย บังเอิญจนเหมือนเราเป็นคนรู้จักที่กำลังร่ำลากัน ฉันเพียงหวังว่าจะหันกลับไปเห็นแผ่นหลังของเขาค่อยๆ มุ่งไปยังสถานี
ฉันมีความรู้สึกว่าอยากสนทนากับเขาขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล จึงเดินวนกลับไปที่สถานีอีกรอบ อันที่จริงฉันก็อยากจะรู้ว่าเขากำลังจะนั่งรถไฟไปลงที่ไหน ฉันเดินกลับเข้าไปในโถงใหญ่ เลือกที่นั่งว่างๆ เพื่อสอดส่ายสายตา คิดว่าคงจะเห็นเขาเดินไปขึ้นรถไฟสักขบวนตามเสียงประกาศ ฉันเห็นเขานั่งอยู่ตรงนั้น ห่างออกไปพอสมควร

ฉันหยิบสมุดจดและปากกาออกมาจากกระเป๋าเพื่อบันทึกเหตุการณ์ช่วงข้ามถนนไว้คร่าวๆ พอเงยหน้าขึ้นมาอีกที เขาก็หายไปจากตรงนั้นเสียแล้ว.

14.05.2015 , 15:32 น.
มะหน่อย
สถานีรถไฟหัวลำโพง

“ฉันถามตัวเองว่า ถ้าอยู่ๆ เขาเข้ามาคุยด้วยแล้วชวนขึ้นรถไฟไป ฉันจะไปกับเขาไหม”

บ้าบอจริงๆ.