ผลักไสไล่แดด
บ่ายวันนั้นฉันปั่นจักรยานไปร้านกาแฟย่านเอกมัย นัดเพื่อนที่ไม่ถึงกับสนิทมากมาพบกัน มิตรภาพทางไกลหดสั้นลงเพียงข้ามคืนด้วยเครื่องบิน เราเคยพบกันมาแล้วครั้งหรือสองครั้งฉันไม่แน่ใจ เราพบกันราวๆ บ่ายสองบ่ายสาม แอร์ในร้านเย็นฉ่ำขัดกับอากาศข้างนอก ร้านเป็นร้านเล็กๆ ที่ดูแล้วน่ารักกะทัดรัดแบบที่ทุกคนจะชอบได้ไม่ยาก เราถามไถ่สารทุกข์สุขดิบกันตามมารยาทและความอยากรู้อยากเห็น เล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้แลกเปลี่ยนวันเวลาของแต่ละคน เหตุการณ์วันนั้นอาจไม่ได้พิเศษไปกว่าวันไหนๆ ฉันแค่นึกภาพมันออกอย่างง่ายดายเมื่อเห็นรูปใบนี้
รูปถ่ายทุกรูปบันทึกความทรงจำที่เกี่ยวข้องกับมันเอาไว้ หยุดเวลาที่เดินหน้าอย่างไม่เหน็ดเหนื่อยแล้วปล่อยให้มันเดินต่อไป เสียงชัตเตอร์ที่ลั่นดังแกร๊กไม่ได้ทำให้ทุกอย่างหยุดนิ่งตลอดกาล
(ฉันชอบเวลาที่ต้องขึ้นชัตเตอร์เพื่อถ่ายภาพใหม่ ความฝืดของฟิล์มที่ถูกขึ้นรอให้ความรู้สึกบางอย่าง… มันคล้ายๆ กับเวลาที่เราขึ้นไปนั่งบนกระเช้าลอยฟ้าแล้วก็ค่อยๆ เลื่อนขึ้นอย่างใจเย็นเพื่อไปสู่ชั้นถัดไป เราจะตื่นเต้นเล็กน้อยแต่ก็เพลิดเพลินไปกับมัน)
ฉันเคยเห็นใครบางคนเผาภาพถ่ายและฟิล์มของเขาทิ้งไป ภาพถ่ายที่มีรอยยิ้มพวกนั้นมันทำร้ายเขา เขาว่าเผาๆ ทิ้งไปเลยดีกว่ามากอดเก็บมันไว้ เขาจุดไฟพร้อมกับหลั่งน้ำตา เฝ้าดูมันมอดไหม้สลายไปราวกับความสัมพันธ์ที่ถูกตัดขาด
การลืมมันไม่เคยง่ายสำหรับใคร
ฉันคิดว่าการที่โลกเราจะมีอะไรที่คล้ายๆ ป้าลูกโป่งไว้สักคนอาจจะเป็นเรื่องดีก็ได้ // ป้าลูกโป่งคือตัวละครตัวหนึ่งในเรื่องชิงช้าของตั้มวิศุทธิ์ ป้าลูกโป่งจะชอบมาคอยแอบถามว่ามีความทรงจำอะไรที่อยากลบไหม ถ้ามี ป้าลูกโป่งก็จะดูดความทรงจำอันนั้นออกมาใส่ลูกโป่งไว้ // บางทีนะบางทีเราอาจจะอยากฝากความทรงจำอะไรไว้ชั่วคราวก่อน โน๊ตไว้ว่าใบนี้บรรจุอะไรไว้เป็นยังไง ถ้าอยากเรียกคืนความทรงจำใบนี้จะเจ็บปวดหรือมีความสุขแค่ไหน ถึงเวลานั้นค่อยเลือกอีกทีว่าจะลืมๆ มันไปเลยหรืออยากรื้อฟื้นความจำความรู้สึกตอนนั้นขึ้นมาอีกครั้ง // เอาเข้าจริงๆ มันก็ไม่จำเป็นหรอก เพราะถึงมันจะยาก แต่สักวันเราก็จะดีขึ้น ฉันก็แค่เพ้อเจ้อไปตามเรื่องตามราวเท่านั้น
ผลักไสมันไปก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นมา เราไล่ใครออกจากความทรงจำไม่ได้ ก็ไม่มีใครไล่เราออกจากความทรงจำได้เหมือนกัน
ก็เหมือนเวลาที่เราผลักไสไล่แดดนั้นแหละ ยังไงมันก็ไม่ไปไหน ไม่สะทกสะท้านอะไร ถึงมันจะหายไป แต่เดี๋ยวมันก็กลับมา.
