Volleybal
Wat AI, Volleyballen en stages met elkaar te maken hebben.
Ted Chiang is een bekende science fiction schrijver. In een interview met de Financial Times praat hij over AI als een technologie die van de computer een soort surrogaatbekende maakt. Hij vergelijkt AI met de volleybal Wilson uit Cast Away, een film waarin de hoofdfiguur (gespeeld door Tom Hanks) in zijn eenzaamheid vriendschap sluit met een volleybal.
Ted Chiang zegt daarover: Dit is de manier waarop we over deze nieuwe technologien moeten nadenken; we kunnen immers een persoonlijke relatie aangaan met een machine, hoe gek het ook is.
Wilson provided genuine comfort to him. But the thing is that . . . he is projecting on to a volleyball. Thereās no one else in there.ā
Hij begrijpt mensen met AI systemen praten, zelfs dat mensen dat liever zouden doen dan met mensen praten; communiceren met mensen is moeilijk, het vraagt iets van je en het levert niet altijd iets op.
De relatie met zoān machine is echter nep, leeg. Er zit niets aan de andere kant van de chatbot, behalve een database.
Wil je datĀ soortĀ communicatie? Be my guest; wie ben ik om jou te verbieden om een band op te bouwen met een chatbot.
Er is een relatie met stages waar ik wel graag bij stilsta. Het gaat om de vraag hoe studenten willen communiceren Ć©n hoe wij willen dat studenten leren communiceren.
Bij veel bedrijven waar ik kom gaat over de vraag hoe je zo laagdrempelig kunt communiceren met studenten; laagdrempelig, snel, effectief..
Daar komen chatbots vaak als optie naar voren; in ieder geval als eerstelijns contactmoment.
Daar iets voor te zeggen, de vraag is waar je de grens trekt. Is een chatbot die algemene vragen beantwoord genoeg, of is het (nog) slimmer om met generative AI te werken die een conversatie suggereert; dus AI die zelf analyseert wat voor antwoord nodig is op een vraag, gebaseerd op een database van informatie?
En als de student in jouw bedrijf aan het werk gaat; hoe leren we studenten de vaardigheden om effectief te communiceren met collegae als je dat steeds minder echt nodig hebt; als je de uitweg hebt om alles digitaal te doen via AI en zonder dat ālastigeā, menselijke contactā¦
Leren we studenten dan af om met mensen te praten door iedere keer een volleybal aan te bieden waardoor we in een neerwaartse spiraal terechtkomen van mensen die steeds meer op hun eigen eiland terechtkomen met vooral volleyballen..?
Lijkt mij geen prettig vooruitzicht.
Stel daarom de vraag: Hoeveel volleybal willen wij zijn, en hoeveel is wenselijk?
Een ijzersterke persoonlijke ervaring voor studentenĀ metĀ hetĀ enĀ derĀ eenĀ volleybal? Wij helpen
