Araf
Hem yaşatacaklarını umursamadan bütün duyguları kalbimde istemek hem de getireceklerini düşünerek onlardan kaçıp yalnızlığıma gömülmek mi beni kendiyle çelişen birisi yapıyor? Yapsın öyleyse. Çünkü ben artık kendimi tanıyamıyorum. İsteklerimin her biri farklı boyutlarda, farklı birer hayat için bekliyorlar beni. Hem ölümü istiyorum hem de her nefesimin hakkını vermek istercesine yaşamayı.
Hayatın hem öldüren hem yaşatan, tek bir dokunuşta hem cenneti hem de cehennemi hissettiren küçük sürprizini tek bir kişide gördükten sonra kabul ettim arafta ölmeyi. Sevdiğim olduğunu ise aynı anda göstermese anlamazdım, konduramazdım. Benliğine yakıştıramazdım. Cennetindeki çiçekleri koparmaz, kokusunu unutmazdım.
Ölmeyi göze alsam bile o araf çektirdi bana işkencelerin en büyüğünü. Elimi kalbime koymuşken atmadı; o zamana kadar senin için atan kalbim benden yüz çevirmenle bıraktı atmayı.
Gözyaşlarım yağmur oldu yağdı üstüne, arkandan yankılar yaptı sesim, dönüp bakmadın. Vazgeçtiğine inanmak istemezken yine başladığım yerde kendimle çarpıştım. Kulaklarım inkar etmek istedi duyduklarını. Ama gözlerim inkar edemedi gördüklerini çoktan kalbim kanamaya başlamışken. Ve geri dönülemez o yolda tutunacak dalım yokken ben, karanlığa tek başıma adım attım.
Çiçeklerle doluydu, göremezken bile biliyordum beni cezbeden kokusundan. Ve bir güneş doğdu solmuş çiçekleri aydınlatan ve karanlık tek bir nokta bırakmayan.
Ölüm kokan çiçeklerini masumiyeti sanmışım.
Tenimi yakan ateşi yolumun ışığı diye güneşim sanmışım.
Ve en kötüsü ben, beni seviyorsun sanmışım…
