Ay Çocuğu
Gülümsedi. Sessizlik sakinleştirdi düşüncelerini. Ay bu gece de çok güzeldi.
Ay Çocuğu, ağlama. Yıldızlar var yanında. Kocaman aç kollarını ama sadece dizlerine sarıl yalnız kalınca. Acımasızca ama bitap düşmüş bedenini kimse almayacak yuvasına.
Yağmurlar yağan bedenin gözyaşlarınla ıslanmış. Koşma. Düşeceksin. Kaldıranın yok senin. Yalnız öleceksin.
Nihil, ağlama. Ruhun yalvarıyor sana. Soğuk tuvalet zeminlerinde kanlı kalmış ellerin. Yarın gülümsemen gerek, kimse ne olduğunu bilmeyecek.
Çok küçüksün daha. Tanrı almaz seni yanına. Yer edinememiş bedenin, ya ruhun Araf'ta kalırsa?
Ay Çocuğu, ağlıyorsun. Ölmek üzeresin ve korkuyorsun. Ellerini gevşetmen gerek. Hayallerin Ay'a ait. Gecenin dördü dinlemez kimse seni. Herkes uyuyor, söylenmez şimdi ölüm ninnisi. Huzurlu bir mezarın olacak, korkma.
Ay söndürür güneşin kederiyle yanmış bedenini, ölsen yeridir kimse bilmez sebebini. Doğduğun ay ışığı koruyamaz seni. Acı çekeceksin. Boğuluyorsun ve öleceksin. Nefreti taşıyamaz bedenin, sakin dalgaların vurduğu bir deniz kenarına gömüleceksin.
Sus. Anlatma. Gülümse.
Artık acın çok daha derinlerde.
