Aydınlıkla Buluşamayan Düşünceler
Karanlık çöktüğünde şehre,
Birkaç düşünce belirir zihnimde,
İşte o zaman geri döner zihnim,
Kendime dahi unutturduğum,
O eski hikayelere.
Her gözlerimi aralayışımda,
Karanlık bir kez daha çeker içine beni,
Duyulan her bir nefes ağırlaştırır,
Kendinden yorulmuş olan kalbimi.
Karanlık bir hiç etmiştir artık beni,
Her şeyden yitip bir hiç olmak,
Ne kadar da acıklı değil mi?
Karanlıktaki bir gölge gibi yok olurken,
Korkularım kendilerini hatırlatır aniden,
Hiç unutulmadıkları gerçeğiyle yüzleşmeden.
Her şeyin sonunda ne o eski benim artık,
Ne de kendini atlatabilmiş yeni bir ben.
Gece sonlanır, karanlıklar aydınlanır,
Ay, sahneyi Güneş’e bırakır,
Her şey bitmiş gibi davranırım ben,
Perde açılır ve de kapanır,
En yakınım dahi fark etmeden.
Günün gürültüsü susturur zihnimi,
Zihnim sadece gecenin bir yarısı,
Karanlıkla baş başayken yakalayabilir beni,
O zaman anlatır düşüncelerim,
Bana anlatacağı her şeyi.
Ben gündüzleri susturmaya çalışırken zihnimi,
Karanlık çöktüğünde kendimin esiri olurum birden,
Çünkü,
Geceleri gündüzleri olduğumdan,
Daha farklıyım ben.
