Büyüdük de Ne Oldu?
Hayır, cidden ne oldu?
Küçükken hepimiz büyümek isterdik değil mi? En basitinden büyüklerimiz yaşımızı sorduğunda mutlaka olduğumuz yaştan 1–2 yaş fazla söylemişizdir.
Küçükken büyümede gözü olan bir çocuk olduğum söylenemezdi ve hiç ‘büyümek istiyorum artık!’ dediğimi hatırlamıyorum. Tabii ki şu ‘farklı kız’ın ben olduğunu söylemiyorum ama ne bileyim küçük olmaktan memnundum. Küçük olduğum için kolay kolay bir şey taşıtmazlar, kaybolurum korkusuyla bir yere göndermezler. Şu an bakıyorum da güzel zamanlardı.
Bunu söylediğimde yetişkinliğin getirdiği sorumluluklardan bıktığımı düşünebilirsiniz veya ‘cidden bunun için mi çocuk olmak istiyorsun?’ diyebilirsiniz. Büyümek elbette güzel ve yetişkin olmanın getirdiği sorumluluklar bazen yorucu olsa da onları da seviyorum fakat şimdi sizlere ‘çocukken en eğlendiğiniz anınız nedir?’ Diye sorsam benim de dahil bir çoğumuzun düşüncesizlikle hareket ettiği bir an gelir.
Eskileri düşündükçe acaba hangi cesaretle yapmışım dediğim bir sürü şey var. Burada onları anlatıp sizi sıkma gibi bir niyetim yok tabii ki. Çocukluğuma dair neyi özlediğimi anladığınızı düşünüyorum. Düşünmeden hareket etmek aslında ne kadar büyük bir lüksmüş değil mi?
Şu an bir şey yaparken sürekli acaba diyoruz ve en sonunda yapmaktan vazgeçiyoruz ama çocukken o an canımız onu yapmak istediği için yapardık ve kimi zaman ortaya güzel şeyler çıkardı. Sonuçlarını düşünerek hareket etmek tabii ki daha iyi ama insan arada ben bunu yapmak istiyorum diyip sonuçlarını düşünmeyi erteleyip yola çıkabilmeli.
“Cesaretten bir halt olmaz, hepten kafayı yemeye güveneceksin!”
Bu sıralar kendime sık sık hatırlatmaya çalıştığım sevdiğim bir söz bu. Tamamen kafayı yeme lüksüm yok şu anlık ama minik kaçamaklar neden olmasın değil mi?
Uzun bir aradan sonra geri dönmek güzel. Mutfak Sanatları serisine yakında yeni yazı gelecek beklemede kalın.
Yeni yazılarda görüşme dileğiyle!
Kendinize iyi bakın.
Editör: Berfin Yeşilyurt
