Beni Bu Güzel Havalar mı Mahvetti?
Orhan Veli’nin başta anlaşamadığım fakat sonralardan, çokta sonralar olmayan sonralardan onunla anlaşamama sebebimin yine onunla benim çarpık ve sahipsiz bir yolda buluşmamızdır. Ben bu şiirle çok erken bir yaşta Türkçe öğretmenim tanıştırmıştı. Onun en sevdiği şiirmiş, bu yüzden şiir dinletisinde benim seslendirmemi istemişti. Tabi o zamanlar ben hiç sevmemiştim. Bu konu üzerine tartışmıştık, bana bu şiiri kırk yaşına geldiğimde çok iyi anlayacağımı söylemişti. Öğretmenim her konu hakkında çok haklıydı tek bir şey hariç; şiiri kırk yaşına gelince anlayacağımı düşünmesi.
Ne demiş Orhan Veli;
“Beni bu güzel havalar mahvetti,
Böyle havada istifa ettim
Evkaftaki memuriyetimden.”
İlk istifa edişimde anladım Orhan Veli’nin ne demek istediğinden…. Üstelik bu gerçek bir istifa değildi, bir kaçıştı, bir bırakış…
Peki neyden kaçıyordum? Bunun cevabını ne ben verebilirim ne de Orhan Veli.
Madem veremiyor bu adam bu soruların cevabını, neden şiirine
“Tütüne böyle havada alıştım,
Böyle havada aşık oldum;
diyerek devam ediyor?
Ne var bu havalarda? Yani ben gidip başka bir havada aşık olamaz mıydım aynı kişiye?
Sanırım olamazdım. Tüm suç o güzel havaların. Kafamda uçuşan bahar seslerinden, içimde büyüyen kiraz ağaçlarından yüz buldu o çok sevdiğim insanlar…
Kaçamadığımız her duygunun suçlusu ilan ettik bu güzel havaları. Orhan Veli attı ilk adımı, biz peşinden kovaladık onu sanki bir yere kaçıyormuş gibi…
Tütüne başladık vefa sokaklarının soba kokusunda, aşık olduk herkesin kaybettiğini bizim bulduğumuzu düşündüğümüz an.
“Eve ekmekle tuz götürmeyi
Böyle havalarda unuttum;”
Tuzun tadı böyle havalarda unutuldu hep, peki bu tat; bu mekanik tat, kimden geliyordu da böyle havalarda unuttuk eve götürmeyi?
Peki hangi delicesine sevgiydi ki bu; eve ekmek götürmeyi unutturuyordu?
“Şiir yazma hastalığım
Hep böyle havalarda nüksetti;
Beni bu güzel havalar mahvetti.”
Şiir yazma hastalığım, deli bir hastalık bu, insanı güzel anlarında yakalar ve alır başka bir dünyaya götürür. Güzel olmayan,çirkin olmayan ama senin karanlığınla, umutsuz aşkınla, sahip çıkamadığın ama reddedemediğin duygularınla baş başa bırakır seni. Bahar olur sana sonbahar. Son bir yaprak eser gönül ağacında, sen alır onu şiirin yaparsın.
Orhan Veli ve ben biraz kavgalıyız aslında. O, onu bu güzel havaların mahvettiğini söyleyebiliyor, ben henüz söyleyemiyorum….
Editör: Berfin Yeşilyurt
