Boş Sözler

Sokaklar bomboştu. Kim bilir yine saat kaçta kalktığımı bilmeden üstüme bir şeyler geçirip dışarı çıktım. Soğuk kış rüzgârı her zaman olduğu gibi beni karşılamayı es geçmedi. Bir süre saçlarımı okşadı. Ne var ki o da bir süre sonra gidiverdi.

Bu terk edişlerin hepsinde biraz sevgi, biraz hüzün ve biraz da acı vardı. Sonbaharda yaprakların dalları terk etmesi gibi bir şeydi belki de. Bilmiyordum, düşünmeye gerek de duymuyordum. Her şeyi bir nedene bağlamak anlamsızdı.

İşte yine soğuk. Boş durakta otobüsün gelmesini bekliyordum. Birden otobüsün korna çalmasıyla aceleyle otobüse binerek özür diledim. Yine cevapsız bırakılmıştım.

Yol boyunca sokaklardaki koşuşturmayı büyük bir merakla izledim. Herkes simsiyahtı. Gözleri bir sokak lambasından daha solgun, bakışları sisten farksızdı. Sözleri ise… Konuşamayacak kadar yorgunlardı.

Şoförün, “Son durak!” demesiyle otobüsün boşaldığını fark ederek ayağa kalktım.

“Buradan nasıl geri dönebilirim?”

Şoför hayretle bana bakıp, “Bindiğiniz durağı mı kast ediyorsunuz?” diye sordu. Başımı sallamakla yetindim.

Dönüş yolu otobüs yine konuşamayan insanlarla doluydu. Şoför durunca otobüse bindiğim durağın önünde olduğumuzu görerek paramı ödedim ve aşağı indim.

Durak yine boş ve sessizdi. Hava yine kararmıştı.