Buz Dağı

İçimdeki belirsizliği anlatamam sanki, sanki biri beni çekiyor. Ama acıyla… bazen de tatlı tatlı…. ama kendimi bir türlü bulamıyorum. Acıyı tarif edemiyorum. Sıcak mı soğuk mu bilemiyorum. Bazen buz dağına benzediğimi düşünüyorum. Görünen kısmım sadece bir parçam. Peki, görünmeyen kısım? O kısım işte çok büyük. Bir sandala sığdıramıyorum. Böyle olunca yola devam edemiyorum. Alıp başımı gidemiyorum.

Belirsizim. Silinmiş bir yazı gibiyim. Okunur gibiyim ama yine de net değilim. Sonbahar gibi süzülüyorum. Ama nereye düşeceğimi seçemiyorum.

Bir durakta bekliyorum ama ne gelen var ne de giden. Tek değilim. Bazıları göremediğim otobüslere biniyor. Sonra kaybolup gidiyor. Sormama vakit bile kalmıyor. Acaba nereye gittiler? Ben nereye gidiyordum? Evet hatırladım. Eve gidiyordum.

Otobüs ilk kez göründü. Bindikten sonra şoför bir yol ayrımında durdu ve “Son durak!” dedi. İki yol ayrımındaki durakta yeni otobüsü bekliyorum. Gelmiyor. Bekliyorum. Gelmiyor. Kim bilir nerede. Belki de yok. İnsanlar geliyor, bazıları hemen bazıları ise biraz sonra gelene biniyor. Ama benimki yok. Bir türlü gelmiyor. Hava karanlık.

Yürüyorum. Yol ayrımlarından birini seçerek yürüyorum. Yol bir ipe benziyor. Adımlarıma dikkat etmezsem aşağı düşecek gibiyim. Sanki sirkteyim. Yol uzun. İp gibi ve ben o ipteyim…

Editör: Pozan