Güçlü ve Atılgan Kadın Portresi

Altı ay önce yeni hayatıma başladım. Yeni arkadaşlar, yeni çevre, yeni düşünceler ve sanırım “yeni ben”. Bunun farkına da biraz geç vardım galiba.

Küçüklüğümden beri o duygusal, her şeye ağlayan, hatta “zayıf” olandım. Canımı da çok yaktılar bunun yüzünden. “Basit” görünürdüm insanlara sonra düşündüm ki; her yerde herkese her şey söylenmez. Bundan olsa gerek, kimsenin beni anlamadığından, kimsenin gerçek beni tanımadığından ve duygularımı saklamanın beni yorduğundan bahsettim hep. Hayatımda hissetmediğim kadar zayıf hissettim. Hep de korktum, utandım zayıf hissetmekten. İçime attığım, derdimi anlatmadığım her an ruhum daha da kararıyormuş ve üzüntüm eskisinden de fazlaymış gibi hissettim. Sanki dipsiz bir kuyuda ipsiz kalmışım gibi. İnsanların bana acıdığını düşündüm, yeterince saklayamadığım için “gerçek” beni. Aynı zamanda da kızdım kendime sakladığım için.

Bu düşüncelerin tam ortasındayken, biri bana onun nezdinde “güçlü ve atılgan kadın portresi” çizdiğimi söyledi. Güçlü ve atılgan kadın portresi. Yaşamını acınası olduğunu düşünerek geçiren aptal kız çocuğu ile güçlü ve atılgan kadın portresi.

Çok düşündüm inanın, beni yıllar sonra güçlü yapanın ne olduğunu. Duygusuz olan, duygularını gizleyen mi güçlü olurdu? Ağlamayan mı güçlü olurdu? Mutluluğunu bile “basit” sanmasınlar diye saklayan mı güçlüydü gözlerinde?

Üzüntüsünü gözyaşlarına değil öfkeye dönüştüren miydi atı eşkin kılıcı keskin olan?

Güçlü olmak gerçekten kafamda büyüttüğüm kadar mühim bir şey miydi? Düşündüm. Çok düşündüm. Sonra da dedim ki, “İyi ki güçsüzüm!”. Onlar için “güçlü” olmaktansa dedim ki “İyi ki güçsüzüm.” İyi ki ağlıyorum, iyi ki kahkaha atıyor, iyi ki bağırıyorum. İyi ki çizmiyorum gözlerinde bir güçlü ve atılgan kadın portresi.

İyi ki var gözyaşlarım, iyi ki var yara izlerim. İyi ki zayıfım ve iyi ki varım.