Geçmiş-Geçmemiş

Hep geçmişte yaşayan bir insandım ben. Hep bir şeyleri özledim, hep pişman oldum ve hep ağladım. Eski arkadaşlarımı, eski sevgililerimi, hatta eski düşmanlarımı bile özledim ben ya da hep özlediğimi sandım. Sonra ayırdına vardım aslında eskileri değil eski beni özlediğimin.

En yakın arkadaşımı özlememişim mesela ben. Onunla içtiğimiz kahveyi, kurduğumuz asla gerçekleşmeyecek hayalleri, onunla buluşmak için bütün işimi gücümü bırakacak kadar birilerine değer veren beni özlemişim. Eski sevgilimi özlememişim hiç. Onun her derdinde yanında olmayı isteyen, olamayınca kendini yiyip bitiren, anlayışlı, yardımsever beni özlemişim. En ufak şeyde mutlu olup çocuklar gibi ona koşan, yüzünde saf bir tebessümle heyecanlı heyecanlı saatlerce konuşabilen beni özlemişim. Biri bana “Seni seviyorum,” dediğinde ona acımak yerine karşılık vermeye mecali olan beni özlemişim.

Zamanında kin duyduklarımı özlememişim hani. Onlarla tartışmaya, doğrularını savunmaya, fikrini paylaşmaya, laf anlatmaya güç bulabilen beni özlemişim. Bana savrulan hakaretlere inanmayacak ve hatta bunlara karşı çıkabilecek kadar kendini seven -en azından kendine tahammül edebilen- beni özlemişim hep.

Huzurlu olmayı özlemişim. İçten gülümseyebilmeyi, sevmeyi, anlamayı…

Eskileri değil, eski beni özlemişim ben.