Herkes Korkuyor
Kendi Özgünlüğünle Var Olmak
YAŞAMI HİSSETMEK…
İÇİNDEN GELDİĞİ GİBİ…
ZORUNDA OLMADAN…
SENİN İÇİN ÖNEMLİ OLAN ŞEYİ YAPMAYI
İSTEMEK VE HER ŞEYE RAĞMEN DEVAM ETMEK
HEYECANLA BAŞLAMAK
TEREDDÜT ETMEK
VAZGEÇMEYİ DÜŞÜNMEK
ŞÜPHEYLE VE KARARLILIKLA KENDİNE İNANIP
BAŞARMAK…
Bu zamana kadar büyük heyecanla başladığım her şeyde binlerce kere tereddüt ettim. Günlerce kafamın içindeki sesler birbirleriyle mücadele etti. Çünkü klasikleşmiş yaşam düzeninde ilerleyen binlerce insan vardı. Ben de onlardan biri olmayı tercih edebilirdim. Herkesin yaptığını yapar ve belli bir düzen içinde yaşamımı devam ettirebilirdim fakat kendimle konuşmayı tercih ederek kendi yolumda olmayı sürdürdüm.
Kendimle konuşmalarımın çoğunda kendime sorduğum bir soru vardı.
‘’Şu anda bu işi yapmasam bulunduğum şehirde veya başka bir şehirde bana uygun hangi işi yapmak isterim?’’
Bu sorunun şekil değiştirmiş binlerce halini defalarca cevapladım ve cevabım kendi yolumda kalmamı sağladı. Kafamın içinde yüksek sesle ‘’Klasikleşmiş yaşam modellerine de kabulüm ama öncelikle kendi yolumda yürümeliyim.’’ diyerek adımları sürdürdüm. Kendi kendimi desteklemeyi tercih ettim. Kafamın içinde tekrarlanan bu sözü en sonunda şiir kitabımda ‘’Ben Buyum’’ isimli bir şiire dönüştürdüm.
Hayatı algılama biçimime göre birçok iyi iş başardım ve her başarımın ardından yeni bir işe giriştim. Yeni bir işe girişmeden önce de defalarca üzerine düşündüm, tasarladım ve en uygun olarak gördüğüm anda başlamayı tercih ettim. Tüm bu süreçlerde yaptıklarımdan ve başardıklarımdan memnuniyet duydum. Kendi kendimi tebrik ettiğim de oldu fakat yaptıklarımın ve başarımın görülmesi, algılanması ile ilgili problemler yaşıyordum.
‘’Başarının algılanması da başarıya dahildi.’’
Her ne yapıyorsak görülmek ve algılanmak günümüzün en önemli gerçeklerinden. Her ne kadar içsel olarak tatmin olsak da iyi bir şekilde görülmek ve algılanmak bize devam etme gücü veriyor. Ben de bu gerçeği göz ardı edemiyordum. Kafamın içinde bununla mücadele ediyordum. Çıktığım ve ilerlemek istediğim yolda kararlılıkla ne kadar ilerlemek istesem de şüphelerimin bana eşlik etmesini engelleyemiyordum.
Ben de en sonunda şüphelerimin bana eşlik etmesine izin verdim. Şüphelerimi yolumun bir parçası olarak kabul etmeyi tercih ettim. Böylece kararlılığımla şüphelerim el ele verdiler ve benim için çalışmaya başladılar. İşte o noktada görülmeyi ve algılanmayı başardım demek isterdim ama olmadı. Çünkü ben hala kendi yolumda ilerlemeye devam ediyorum. Bu sürecin nasıl şekil alacağını bilmiyorum. Geleceği göremiyorum. Bulunduğum anın hakkını vererek yaşamaya çalışıyorum. Ben de sizler gibi bir insanım.
Kendime özgü yaşamımda faydalı bilgileri, öğretileri kendime katıyorum ve gerektiğinde başkalarını da örnek alıyorum. Evet böyleyim. Kabul ediyorum. Aynı zamanda benzersiz olduğumun da farkındayım.
İnsanları gözlemlemeyi seviyorum. Küçük çocukları ve yaşlıları geçmiş ve gelecek döngüsü içinde zihnimde inceliyorum. Gençleri ve yetişkinleri kendi yaşamım ekseninden değerlendiriyorum. En sonunda bütünsel bir şekilde tüm insanlara bakıyorum. Herkesin benzersiz hayat hikayeleri ve yaşanmışlıkları var. Bunların arasında düşüncelerini dile getiremeyenler ve duygularını gizleyenler var. Belki de çoğu insan böyle. Her bir insanın kafasının içindekileri ve kalbinin derinlerinde neler gizlediklerini bilebilmek mümkün değil fakat net bir şey var ki herkes korkuyor.
‘’Yanında iyi hissedebileceği birinin kalmayacağından korkuyor.’’
Tüm insanlık aslında içten içe bunun için yaşıyor. En azından yanında iyi hissedebileceği birinin varlığını güvence altına almak için çalışıyor. Sevgi duygusu aslında bu korkunun sesini kıstığı için çoğu insan bu korkuyu hissettiğinin farkında bile değil ve korkunun farkında olmadan sevmek ve sevilmek için uğraşıyor.
Bir şeylerde başarılı olduğumuzu hissetmek ile sevildiğimizi hissetmek aslında birbirine benziyor. Çünkü görülmek, algılanmak ve iyi hissetmek, hem başarılı olduğumuzu hissetmemizi hem de sevildiğimizi düşünmemizi sağlayan parçalar. Bu benzerliğin farkına vardıktan sonra tüm isteklerimi kapsayan asıl isteğimin ne olduğunu üzerine eğilmeye karar verdim. Bunun için gölgelenmiş korkumun karanlık perdelerini araladım ve tüm isteklerimi kapsayan asıl isteğimin ne olduğunu gördüm.
Annem, babam, abim, arkadaşlarım, dostlarım, akrabalarım, tüm sevdiklerim ve yaşamıma dahil olan diğer insanlar tarafından kendi özgünlüğümle iyi bir şekilde görülmek, algılanmak ve onlarla beraberce sağlıklı olarak iyi hissedebileceğim bir şekilde vakit geçirmek.
Benim tüm isteklerimi kapsayan asıl isteğim bu.
Ya senin;
‘’Tüm isteklerini kapsayan asıl isteğin nedir?’’
Editör: Berfin Yeşilyurt
