Karanlığım ve İnsanlığım

Yok olmadım ama yaşamıyorum da

Belki nefes almanın mecburiyeti içinde hala insanım

Sevmek ve mutlu olmak yok hiçbir kitabımda

Sanırım Schopenhauer ustam gibi karanlığa mahkumum

Anladım ki onca yıl boşuna yaşamışım

Hissetmeden, tatmadan acıyı

Bir sefaletin içinde güzel sanmışım

Yaşamanın anlamı neydi sahi

Ben o minvalden bir türlü feyz alamadım

Biz insanlar hep karanlıktayız

Işıklar hep sonradan tecelli etti

En güzel saydığımız günün ardından

Eninde sonunda yalnızlığımız ve karanlığımızla baş başa kalırız.

Editör: Rüya Yaşar