Meğer…

Değer vermek meğer ne kadar da uğraş isteyen bir şeymiş. Bir çiçeği her gün sulamak yetmiyormuş. Güneşi de görmesi gerekirmiş.

Bazen bir çocuğa “Seni seviyorum.” demek yetmezmiş. Başını okşamak yetermiş o çocuğun.

Bir gülümsemenin düzeltmeyeceği hiçbir şey yokmuş. Ağlamak bazen tek kurtuluşmuş. Bazense sarılmak yetermiş.

Terk etmek çok kolaymış. Önce yastıklar sonra hayatlar ayrılırmış birbirinden.

Ağlamak boşunaymış. Sabretmek lüzumsuzmuş. Olacak olurmuş. Çözüm çok, doğru azmış. İçin ürperir yaz günü üşütürmüş. Yaşlar bulutlara sığamazmış.

Uyumak ne garip şeymiş. Kaçmak için sarhoş olmana gerek olmazmış. Acılarla saklambaç oynamak gibiymiş. Hep kazanırmışsın. Bazen de kaybeder hiç uyanamazmışsın.

Sevmek ne kadar aldatıcı şeymiş. Kalbin birine kanıp yalandan atarmış. Gerçekten atsa biri için kaybolurmuş. Ya öldürür ya yaşatır ya uyutur ya delirtirmiş.

Unutmak ne zormuş. Hatırlamak daha kolaymış meğer. Siyah kâğıdı beyaza boyamak gibiymiş. İzler geçmiyormuş.

Ağlamak ne güzelmiş. Mutluyken de ağlanırmış. Yağmur bulutlarına eşlik etmek gibisi yokmuş.

Geceleri bir başka olurmuş. Gece susarak konuşurmuş. Hayat durur ama kalp atmaya devam edermiş.

Hayat çok kısaymış meğer…