Mehtaba Veda

Biliyorum,
sen de uzaklaşacaksın zamanla,
aynı denizin veda ettiği gibi bir mehtaba.

Tüm düşler çıkar mı açığa,
güçsüz bir mehtap ışığında?
Yeter mi ki ışığı,
karanlığı çevirmeye sonsuz aydınlığa?

Ben denizin kendisiyim, sense geçici bir mehtap.

Ilık bir meltem değerken her dalgama,
aydınlanıyorum ışığınla,
bilsem de ayrılacağını gün doğduğunda.

Sen bir bir dökerken sırlarımı ortaya,
ben hala burada olacağım,
gece veda ettiğinde bana.

Ama sen gideceksin,
peki, bir daha ne zaman döneceksin,
aydınlık vaat ettiğin o hırçın dalgalara?

Üzerimdeki parıltın kayboluyor her kıyıya çarpışımda,
korkarım ki ışığımı artık kaybediyorum,
istemesem de karanlığa boğulmak senin yokluğunda.

Belli belirsiz yıldızlar eşlik etse de yalnızlığıma,
ben hala seni arıyorum,
her güneşin batışında.

Ne olur,
bir geceliğine de olsa,
geri dön bana,
biricik dileği sen olan o kırgın ruha.
Kendisi aydınlanmayı bekleyecek hep,
senin yokluğunda.

Editör: Şeymanur Doğan