Sen Bana Renkleri Sevdirdin
Sen bana renkleri sevdirdin,
Kokusunu getirdin,
Unuttuğum çiçeklerin.
Sen bana,
Kulaç atmadan,
Yüzmeyi öğrettin.
Sen bir kaya gibi kalırken,
Her zamanki gibi sessiz,
Bana gürül gürül akmayı gösterdin.
Sen bana, geleceği öğrettin,
Zamanda doğacak beni,
Kendi ellerinle besledin.
Sen bana,
Pembe rüyalarda eşlik ettin.
Şimdi de bütün renklerle beraber,
Bırakıp gidiyorsun beni.
Ama kızgın değilim sana,
Aksine içim de,
Senin gibi sessiz şimdi,
Ellerimden kayıp giden ömürde,
Gülüşlerimizden kalan sesler var.
Gözlerimi kapattığımda,
Yine görüyorum ikimizi,
Olabileceğimiz kişileri,
Bana anlatıyorsun o derinlikleri,
Ben de hiç doymadan,
Dinliyorum hikayelerini.
Sanırım,
Yollarımızın kesiştiği,
Başka bir hikayede,
Belki benim yazdığım,
Belki senin hatırladığın,
Bırakmazdım seni.
İzin vermezdim öylece gitmene,
Özgür bırakırdım hayallerimi.
Ama bu hikayede,
Vazgeçiyorum biz hayalinden,
Senin bana gelmediğin gibi,
Ben de gidiyorum artık senden.
Renk cümbüşünde yolunuzu kaybettiğinizde size eşlik edecek bir şarkı:
“Rüzgarın içinden
çocukken uzandığımız yere kadar,
Çalınan bir yerin hatıraları,
Sessizlikte yakalandı.
Uzayda kaybolan bir yankı,
Dalgalar halinde gelir ve gider…”
