Yine…

Dalgalar. Onları duyabiliyorum. Rüzgar estikçe yüzüme sürdüğüm güneş kreminin kokusu geliyor burnuma. Ve sessizlik. Sanki kışın gelmesiyle unutulan bir sahilde gibiyim. Deniz. Daha önce hiç okyanus görmemiş olsam da denizi tercih ediyorum.

Ve İstanbul’u. Bu kalabalık şehirde kaybolmamak elde değil. Ara sokaklarda insanların kaybettiği anıları duyuyorum. Sokakta ilerledikçe gülüşler ve ağlamalar dolaşıyor etrafta.

Güneş batıyor. Zaman çok hızlı geçti yine. Evime giderken bir bank görüyorum. Oysa bu sokaktan her gün geçiyordum. Daha önce nasıl da görememiştim? Bankın tam yanında bir sokak lambası yanıp sönüyor, sanki yanıp söndükçe ölüyor, nefes alış verişleri gittikçe azalıyor.

Ve ay. Ay tam tepede. Yıldızlar yok ama. Bütün dilekler dilenmiş miydi acaba? Aklıma gelmişken ben daha önce hiç kayan yıldız görmedim.

Bir süre bankta oturduktan sonra son kez gökyüzüne baktım. Yine kayan yıldız göremedim…