30 Gün Boyunca Nasıl Her Sabah Koşu Yaptım?

Öncelikle şu an bu kelimeleri yazarken 30 günlük sürecimin 14. gününde olduğumu söylemeliyim ama meraklanmayın. Bu yazının sonuna geldiğinizde 30 günlük süreci tamamlamış olacağım. Peki, nasıl oluyor da geleceği görebiliyorum? Aslında geleceği görmüyorum sadece beynin nasıl işlediğini biliyorum.

Eğer beyninizi “ikna” edebilirseniz bir alışkanlığı bırakmak veya oluşturmak çok kolay olur. Benim de yaptığım tek şey buydu. Beynimi 30 gün boyunca her sabah koşu yapmaya koşullandırdım ve beynimden taviz verme ihtimalini dahi geçirmedim.

Beynimi ikna ettikten sonra sürece başladım. İlk önce geceden sabah koşuda giyeceğim kıyafetleri belirledim. Bunu yapmamın sebebi sabah ne giyeceğimi düşünmemi engellemekti. Çünkü alışkanlığın içine düşünme girerse zihniniz yavaşlar ve taviz verme ihtimalini doğurursunuz.

Her şey tamamdı. Tek yapmam gereken sabah kalkıp belirlediğim kıyafetleri giydikten sonra koşuya gitmek ve bunu da 30 gün boyunca sürdürmekti. Sürece başladım ve günler geçiyor, ben her sabah koşuya devam ediyordum. Bu arada kalkış saatim her zaman saat sabah 7’ydi. Sadece 1 ya da 2 gün 7.30’ta kalktığımı hatırlıyorum. Sürece devam ediyordum ama okulum başlayacaktı ve ilk ders saat 8.30’ta başlıyordu.

İnsanların çoğu düşünür: “Dersim erken başlıyor, bence akşamları koşmam daha iyi olur.”

İnsanların çoğu düşünmez: “Dersim erken başlıyor, o zaman ben de normal kalkış saatimden daha erken kalkıp sabah koşumu yapayım.”

Bir plan yaptım ve beynimi en başta anlattığım gibi yaptığım plana koşullandırdım. Yapılacak şey basitti: Saat 7’de kalkmak yerine 6.30’da kalkılacak ve sabah koşusu yapılacaktı. Planım çok güzel işledi ve koşu sürecime devam ettim. Bu arada şunu da söylemeliyim ki bu kelimeleri yazarken bile hala sürecimi tamamlamış değilim. Endişelenmeyin. Devam edelim.

Aklınıza takılabilecek bir soru: “İyi güzel de, peki hiçbir zaman gitmek istemediğin, sıcacık yatağında kalmak istediğin bir an olmadı mı? Bu isteksizlikle nasıl başa çıktın?”

Süreçte sabah 7’de kalkıp koşu yapmaya şartlanmış bir beynim vardı. Yapılacak adımlar belli: Yataktan kalk — üstünü giyin — dışarı çık — koşu yap. Beynim bunlar dışında hiçbir şey düşünmüyordu. Yatağın sıcaklığı? Hayır. Üşengeçlik? Hayır. Kalk ve yap. Bu kadar basit.

Ve bütün bu sürecin sonunda 30 günlük koşu sürecimi başarıyla tamamladım.

Bitti mi? Hayır.

Nasıl Soğuk Duş Alıyorum?

Koşudan sonra eve gelir ve soğuk duş alırdım.

Buraya paragraflarca nasıl soğuk duş almanız gerektiğini anlatmayacağım. Sizlere en kısa ve özet halinde bu işi anlatmak istiyorum.

Öncelikle suyu direkt soğuk ayarına getirin. Suyun yanına geçin ve derin nefes alın. Ardından kendinize bir söz verin: “Şimdi 3’ten geriye doğru sayacağım ve 0 dediğimde suyun altına gireceğim.” Sayacı başlatmak için hazır hissetmeyi beklemeyin. Zira hiçbir zaman hazır hissetmeyeceksiniz. Bir anda sayacı başlatın. 3’ten 2’ye geçerken 10 saniye beklemeyin ve saniye aralarındaki süreye dikkat edin. 0 dediğinizde tüm vücudunuzu suyun altına sokun. Soğuk su tüm vücudu ıslattıktan sonra işiniz çok kolay. Ondan sonra o duş sizin için çok rahat geçecek.

Şimdiye kadar bu yöntemi çok fazla kişiye anlattım ve insanların takıldığı en büyük nokta sayacı saysalar bile suyun altına girememeleri oldu. Elbette sizde bunu yaşayabilirsiniz ama yaşamamaya dikkat edin ve ilk sayaçta işi bitirmeye bakın.

Peki her soğuk duşun başında bunu yapmalı mıyız? Siz bilirsiniz. İsterseniz direkt soğuk suyun altına geçebilir isterseniz de sayaç metodunu kullanabilirsiniz. Şunu da unutmayın ki ben 1 seneyi aşkın süredir soğuk duş alıyorum ve hala her soğuk duşta o suya girmeden önceki stresi yaşıyorum. Buna alışsanız iyi olur ama endişelenmeyin. Gittikçe bu iş size daha yapılabilir gelecek ve sorun olmaktan çıkacak.

Nasıl Her Sabah Yatağımı Topluyorum?

Yatak toplama alışkanlığını oturtalı 1.5 seneyi geçiyor. 1.5 Seneden beri aralıksız olarak her sabah yatağımı topluyorum. Peki nasıl? Bu sürece ilk başladığımda yatağımı toplamak için ufak iradeler gösterdiğimi hatırlıyorum. Toplamak istememeler, ertelemeler vb. birçok olumsuz duyguyla karşılaştım ama bütün bu duygulara rağmen o yatak toplanacaktı. İkinci bir seçenek yoktu. İlk başlarda zorlandım ama devam ettim. Belli bir zaman sonra yatağımı hiçbir şekilde irade göstermeden, en ufak bir olumsuz duyguyla karşılaşmadan toplamaya başladım. Resmen beynim benden ayrı olarak çalışıyor ve eylemlerimi yönetiyordu. Şu an ise tamamen otomatik modda yatağımı topluyorum. Uyan — yataktan kalk — yüzünü yıka — yatağını topla. Her sabah beynimin işleme mekanizması bu ve bu onun doğal bir döngüsü. Daha anlaşılır bir ifadeyle beynim için yatak toplama eylemi onun için yürümek kadar doğal bir eylem.

Pek tabii o zamanlarda “beyni koşullandırma” kavramını henüz içselleştirememiştim. Beyni koşullandırma yöntemiyle yatak toplama alışkanlığını da “çok kolay” bir şekilde oluşturabilirsiniz.

Evet, hikayenin sonuna geldik. Umarım bu hikayem sizlere ilham olmuş ve hayatınıza ışık tutmuştur.

STAY HARD.