Bütün Hikayelerin Sonunu Sen Yazamazsın

Bugünkü yazımda kendi kişiliğime dair sevmediğim bir özellikten bahsedeceğim: Aşırı plancılık. Bu özelliğimin hem günlük hem de uzun vadeli işlerimde etkisi oldukça fazla. Planlı olmak elbette önemli lakin burada vurgulamak istediğim nokta aşırılık durumu. Hedeflerim doğrultusunda yaptığım planlardaki eksiklik ise çevre etkeni, her şeyin benim planladığım gibi gidemeyeceği gerçeği.

Örneğin, yurtdışında bir yaz okulu için başvuru yapmayı planlıyorsunuz. Kafanızda kurduğunuz plan gayet optimal. Çok büyük bir ihtimalle bu planı uygularken işler sizin planladığınız gibi gitmeyecek. Ya vize görüşmelerinde bir sıkıntı çıkacak, ya başvuracağınız okulun programı size uygun olmayacak, ya da bunun gibi şeyler. Bunun gibi durumlarda canım sıkılır ve bir anda o hedef için olan hevesim azalmaya başlar. Bazen insanlar durumun o kadar da kötü olmadığını bildikleri halde hislerine engel olamazlar. Benim durumum tam olarak bu. Günlük hayattan bir örnek verecek olursak: o hafta yapılacak etkinliği, sonrasında nerelere gidileceğini düşünürüm ve bunun dışındaki planlar gerilmeme sebep olabilir. Bu düşüncenin altında günü kaliteli ve keyifli geçirme isteği olabilir.

Aslında böylesine durumlarda yapılması gereken belli: Esnek planlar oluşturmak ve diğer opsiyonları da değerlendirmek. Hedefe gidilen yola sadece “A Planı” ile çıkılmamalı. Yol üstünde karşılaşacağımız problemler için önceden ya da o anda çözümler üretebilmek oldukça önemli bir meziyet. Acil durumlarda hızlı ve mantıklı kararlar alabildiğimi düşünüyorum ama moral ve motivasyonumu koruma konusunda aynı şeyi söyleyemem. Bu konuda kendimi eğitme çabamın kıymetli olduğu kanaatindeyim.

Kendim de dahil bu durumu yaşayan insanlar için geçtiğimiz günlerde izlediğim 2005'te İlhami Algör’ün aynı isimle yayınladığı kitabından uyarlama, 2014 yapımı “Fakat Müzeyyen Bu Derin Bir Tutku” filminden bir replik bırakıyorum.

“Her hikâyenin sonunu sen yazamazsın.”

Yunus Tarık Nuhoğlu