İnsanın Uyku Modu = An

Anda kalmanın yetişkinlik döneminde ekstra çaba gerektirmesi ne garip değil mi? Oysa çocukken hep ordayız. Yolda yürürken canımız yaprak toplamak istiyorsa topluyoruz, kedi köpek sevmek istiyorsa seviyoruz, sadece durmak istiyorsak duruyoruz, kumla oynamak istiyorsak oynuyoruz, koşmak atlamak zıplamak istiyorsak düşünmüyoruz hemen yapıyoruz. Ha bir de sallana sallana yürümek var işte o bazen favorim. Bazen dedim çünkü İstanbul’da sallana sallana yürümek mi o da ne? Böyle bir düzenden, hayatın tadını çıkarma ve keşfetme hevesinden bu hale gelmek sizce de garip değil mi? Çocukluktan beri içinde olan o hissin körelmesi?

Şimdiki halimize bakıyorum. Bununla ilgili terapiler alıyoruz, podcastler dinliyoruz.. Kendimize zaman ayırmaya ekstra çabalıyoruz. Hatta bazen bana zaman kalmasa da olur yeter ki işler yolunda ilerlesin diye kendimize ekstra yükleniyoruz. Uyumadan önce yarınımızı planlıyoruz, yemek masasında akşam eve gidince yapacaklarımızı tekrarlıyoruz. Arka sekmede hep bir şey açık. Yok mu bunun bir tuşu ya? Bir uyku modu hali?

An.. Halbuki ne kıymetli. Edilen sohbetler, güldüğün o espri, yoldan geçen amcalar teyzeler kediler köpekler, koşturan çocuklar, uçan martılar, suya batıp çıkan karabataklar, vapurun o sakin telaşsız sallanışı.. Sadece durmak. Sadece bakmak. Sadece orayı hissetmek. Belki istemsizce gülümsemek.

Günler aylar geçtikçe elde kalan hep hisler. An’ın hisleri. Büyüdükçe sarıldıklarımız, galeriyi kurcalarken gülümseten fotoğraflar, ‘2 yıl önce bugün’ diye gelen bildirimler, bizi biz yapanlar..

Şu an ne kadar başarılıyım, başarılıyız bilmiyorum ama arka planda kafanın içinde dönenleri susturup bulunduğun yerde, mekanda, arkadaşında, dostunda, anda kalabilmenin kıymeti büyük..

O zaman nice anlara. Nice anılara. Nice uyku modlarına :)