Mezuniyetten Daha Fazlası
Hayaldi ama gerçek oldu!
Uzun soluklu kocaman 4 yılı geride bıraktım. Tabii öncesinde de 5 yıllık zorlu bir süreç var. Bu süreci yaşadıklarımla ve öğrendiklerimle kısaca derleyip sizlerle paylaşmak istiyorum.
Okula ilk adım attığım günü çok iyi hatırlıyorum. Ne kadar heyecanlı, mutlu, ürkek ve korkmuş hissediyordum. Kalbim küt küt atıyordu. Komik gelebilir ama bir çocuk kadar keyifliydim. Neticede 5 yıl boyunca ısrarla hayalini kurduğum şeylere doğru kapıyı aralamıştım artık. Nasıl mutlu olmayayım ki? Her şeye ve herkese rağmen ilk adımı atmıştım. Evet, bu adımı atabilmek için beni güçlendiren ve çok şey öğreten güzel bir mücadele verdim. Yorulduğumu hissettiğim zamanlar da oldu. Kesinlikle hiçbir şey güllük gülistanlık değildi ama yaşadıklarıma karşı sergilediğim tutum ve davranışlar yorulduğum zamanlarda soluklanmamı, düşünmemi ve sorgulamamı sağladı. Bu sayede içsel motivasyonumu da koruyarak hem rahat bir nefes aldım hem de hayallerim için çalışmaya devam ettim.
Mezuniyet töreninden birkaç gün önce 4 yılda neler yaptığımı değerlendirebilmek için geriye dönüp baktım. Karşılaştığım tablo gurur ve mutluluk vericiydi. İçimde ukte kaldı dediğim hiçbir şey olmadı. Elimden gelenin en iyisini yaparak Sadiye’yi tanımaya, ona değer katmaya ve geliştirmeye çalıştım. Ayrıca bunu yaparken de proaktif olup, değerlerimi korumayı sürdürdüm. Hissettiklerimin hepsini aktarmam çok zor gerçekten. Duygularımı tarif edebilmek için kelime bulamıyorum ama ne yaptıysam ne yaşadıysam iyi ki yapmışım, iyi ki yaşamışım!
Bu arada şunu da eklemek istiyorum: törende belgemi almak üzere ismim anons edilince okula ilk adım attığım gün geldi aklıma. Yukarda da bahsetmiştim. Artık ürkek ve korkan Sadiye’den eser yoktu. Hissettiğim güç, başardım duygusu içimde müthiş bir coşku uyandırmıştı.
Hayalini bile çekine çekine kurduğum şeyi gerçekleştirdim. Bunu başardım. İnanmakta hala güçlük çekiyorum, ne kadar tuhaf…
Özetle, haziran ayı itibariyle artık Sağlık Yönetimi Lisans ve Yaşlı Bakımı Ön Lisans mezunuyum. Eczacılık Yan Dal eğitimim ise Selçuk Üniversitesinde halen devam ediyor.
4 yıllık bu serüven benim için üniversite mezuniyetinden fazlasını ifade ediyor. Fazlası ne mi? Hiçbir derste öğretilemeyecek olan yaşanmışlıklardan, eşsiz deneyimlerden edindiğim bilgiler ve katkılar. Şimdi ise kısaca bunlara değinmek istiyorum.
— Okuduğum üniversite ve bölüm ne olursa olsun, her daim yaşadıklarımı anlamlandırmaya çalıştım. Kendimi tanımaya, asıl istediğim ve sevdiğim şeyleri keşfetmeye çalıştım.
— İmkansız diye bir şey yok(muş). İstemek, gerekli çabayı göstermek ve gerçekleşeceğine inanmak hedeflerime ulaşmamı sağladı. Zormuş ama imkansız değilmiş. Yapabilirim dedikten sonra, inandıktan sonra yolu yarılamış oldum. Bunun farkındalığına sahip olmak gelişimime büyük bir ivme kattı.
— Dostluk ve arkadaşlık ilişkilerinin basit şeylere kurban edildiğini; sağlam temellere dayandırılmadan, güven ve dürüstlükten yoksun bir şeklide kurulan arkadaşlıkların kişinin psikolojisini, aile yaşantısını ve sosyal hayatını derinden etkilediğini gözlemledim. Bu yüzden dostluklarımı ve arkadaşlıklarımı seçerken dikkatli olmaya çalıştım. Enerjimi düşüren, beni olumsuzluğa çeken, hassasiyetlerime saygı duymayan herkesten uzaklaştım.
— İş birliği, takım çalışması, açık ve etkili iletişim, sunum teknikleri, topluluk önünde konuşma, çözüm odaklı düşünme, yapıcı olma, empati yapma, düşünme, sorgulama ve okuma yetkinliklerimi geliştirmeye çalıştım. Bu sayede, aktif öğrenme serüvenim daha keyifli oldu ve öğrendiklerimi aktarabilmek için de bir kapı araladı diyebilirim.
— Farklı alanlarda, farklı insanlarla çalışarak hiç bilmediğim şeyler öğrenmeye çalıştım. İlk zamanlar zorlandım fakat hem ekip arkadaşlarımın destekleyici yaklaşımı hem benim öğrenme isteğim uyum sağlamamı kolaylaştırdı.
— İlgi duyduğum farklı alanlara yönelmem, asıl odağımı dağıtıyor diye hissetmiştim ilk zamanlar. Tabii ki alan dışı şeylerle ilgilenmek yerine sadece kendi alanımda kalsam daha hızlı ilerleyebilirim. Fakat, hayata geniş bir pencereden bakabilmek ve ne istediğimi saptayabilmek için alan dışı birçok faaliyetim oldu. Bundan pişman değilim. Risk aldım ve aldığım riskin avantajları olduğu gibi dezavantajları da oldu. Sonuç olarak; içimde mutlu, sürekli kendini yenilemek ve geliştirmek isteyen birinin iç huzurunu taşıyorum.
— İnsanlığa fayda sağlayabilmek için üretkenliğimi arttıracak faaliyetlerde bulundum. Gerek bireysel gerek takım olarak birçok projede ve kuruluşta yer alarak gönüllü olarak çalışma fırsatı yakaladım. Manevi olarak beni besleyen bu çalışmalar, kişisel gelişimime de oldukça büyük katkılar sundu. Çok güzel insanlar tanıdım. Bununla birlikte sorumluluk bilincini ve aidiyet duygusunu tüm benliğimle hissettim.
— Başkaları beni incitmek, motivasyonumu düşürmek ve kırmak için harekete geçtiğinde onlara kulak asmadım. Unutmayın lütfen, bu tarz insanlar bazen en yakın çevremizde yer alırken, bazen hiç tanımadığımız insanlar olabiliyor. Ben böyle hassas dönemlerde içimdeki sese kulak verdim; kendime ve ideallerime odaklandım.
— Hayatı dolu dolu yaşamanın, para kazanmanın ve hayal ettiğimiz yaşantıya kavuşmanın zor olduğunu, emek istediğini öğrendim.
Toparlamak gerekirse; güzel, enerjik, her anımı keyif alarak geçirmeye çalıştığım bir yolculuktu. Benden çok şey aldı ama aldığı kadar da çok şey verdi… Yaşadığım her şey için şükrediyorum. En çok da kendime değer verdiğim, farkındalık ve bilincimi arttırmaya yönelik çalıştığım için şükürler olsun!
