Yalnızlar Yarışı
Hızlı koşanlar değil, yarışanlar yalnız kalır.
Yeteneklerimiz diğerlerine göre ne kadar ileride olursa olsun, bir şey bizim için oldukça önemli hale geliyor: elimizdekiler birileri varken anlam bulur.
Tek başına yaşayan usta bir aşçının ustalığı sadece kendisi için kalır, bir başına harika müzikler yapan bir bestekar ancak kendi kulaklarına duyurur, yalnız muhteşem resimler yapan bir ressam sadece kendi gözlerine hitap eder. Kabiliyetlerin yalnızken hiçbir anlam bulamaması veyahut hakkettiği değeri görmemesi birilerinin varlığını daha da önemli kılıyor.
Her varlık var olduğunun bilinmesini ister. Kimisi ses çıkarır, kimisi kulak çınlatır. Sinek dokunur da dokunur, onu fark edelim diye. Sivrisinek sokar, örümcek ağ örer, bit kaşındırır, karınca ısırır. En ufağından en ihtişamlısına kadar hepsi kendini belli etmeye çalışır. Güneş yakar, ay dalgaları bozar, dağlar rüzgarı temizler. Fark etsek de etmesek de bizim için bir şeyler yaparlar; bu fark edilme yarışında.
Yalnızlığa acıma ve şefkat hissiyle yaklaşırız; yaşlılarımıza olduğu gibi… Peki, fark edilme yarışında yalnız kalan varlığa nasıl davranmalıyız?
