Aftermath: Lessen van De Lange
Door Niena Bocken.
Het is 2019: twee decennia na de hoogtijdagen van de M-Town Rebels. Hoeveel is er nu eigenlijk veranderd? En wat voor betekenis heeft deze episode? Het Among The Angels Festival raakte binnen twee weken uitverkocht. Terwijl alleen nog de namen van Right Direction en Backfire! bekend waren. Dat doet vermoeden dat de bands nog steeds relevant zijn. In deel 3 van onze reeks over de M Town Rebels legt Niena Bocken deze vragen — en meer — voor aan de directbetrokkenen. En zichzelf.
De grote bands van toen spelen niet meer vaak. Maar als ze acte de présence geven komt er ook buitengewoon veel volk op af. Het lijkt de bandleden zelf steeds opnieuw weer te verbazen. Is de scene dan toch niet echt gestorven?
Nee, hij is anders en ouder geworden. Backfire! en Right Direction zijn voor een internationaal publiek twee onsterfelijke bands, die zich onderscheiden door hun eigenzinnigheid en uitstraling. Dat Right Direction sinds het uitbrengen van hun laatste album ook geen nieuwe nummers meer heeft gemaakt, kan niemand wat schelen. Sterker nog: de band tiert oneindig welig op de bodem die ze in het verleden hebben gelegd. Vandaar dat Dave Reumers elk optreden aangrijpt om grappend te zeggen: “Zo, en dan komt er nu een nieuw nummer..”
Na de laatste comeback heeft de band volgens Maurice Gijsbers dan ook besloten dat ze nooit meer officieel zouden stoppen. Voor gelegenheden die de bandleden aanstaan, pakken ze opnieuw hun instrumenten op. Ook Backfire! raapt zichzelf steeds weer opnieuw bij elkaar. Hetzij tegenwoordig in een andere bezetting: Van de originele bandleden doen alleen nog Wybrand Brouwer en frontman Patrick Coenen mee.
Not only a One Night Stand
Voor de gelegenheid is ook One Night Stand weer nieuw leven ingeblazen. Een eenmalige show zou het worden; alléén voor deze avond. Maar dat zijn er intussen alweer meer; opnieuw een herhaling van de geschiedenis. Ironisch genoeg mag ik daar wederom plaatsnemen achter de drums, daar waar Richard ooit begon. Ergens voelt het pretentieus: op de plek waar zo’n legendarisch figuur met zó’n eigen drumstijl zat. Imiteren kan dan ook niet en zou misplaatst zijn. Maar een inspiratie is hij zonder meer. Net als Richard heb ik het drummen ook zelf aangeleerd. Hoewel zijn verleden en oorsprong heel anders zijn dan die van mij, merk ik toch dat ik onbewust op zoek ben naar vergelijkingen. Om te zien of ik mezelf ook met hem kan identificeren, terwijl ik hem niet gekend heb.
Maar dat is misschien ook wel de invloed die deze jongen op een heleboel mensen had. Veel mensen wilden Richard zijn en voelden een enorme connectie met hem. Die connectie bestaat er voor alle mensen met wie ik over hem spreek, in ieder geval nog steeds. Er gaat geen repetitie voorbij waarin De Lange niet voorbij komt. Meerdere malen hoor ik Dave zeggen: “Kut gek, wat zou De Lange höbbe gedach. One Night Stand met un vrommes achter de drums, en veer dertig joar later met eus auw kloete!”
Wanneer de mannen weer bij elkaar komen, herleeft ook het verleden. Herinneringen aan mensen en gebeurtenissen uit het verleden worden aan de lopende band opgehaald. Er worden typetjes neergezet, oude grappen onder het stof vandaan gehaald. In alles is voelbaar dat deze mensen een bijzondere historie hebben samen. Samen met hen muziek mogen spelen, maakt me enorm trots.
Onwaarschijnlijk succesverhaal
“Dat hele M-Town Rebelgebeuren was een onwaarschijnlijk succesverhaal”, blikt Leon Verdonschot terug. “Het waren misschien wel de minst waarschijnlijke mensen, vroeger in de klas, waarvan mensen zouden denken dat ze ooit sterren zouden worden. En toen werden ze ook nog sterren in zo’n subcultuur. Het waren letterlijk de guys next door.”
Voor Leon hebben beide bands dan ook een plek in zijn hart. Waar hij een groep als Backfire! omschrijft als een soort oerkracht die van het podium af spat en oprecht doorleefd is, ziet hij veel nieuwe hardcorebands vaak als gemaakt. “Van veel van die nieuwe metalcorebands, vooral die met namen met de lengte van een Wikipediapagina, schiet ik gewoon in de lach.”
Dave Reumers is nog steeds de favoriete frontman van de popjournalist: “Het is iemand waar je je ogen niet vanaf kan houden, hij heeft allemaal van die eigen trekjes. Hij heeft echt zo’n boeventronie, en dat past heel goed bij die muziek en de sarcastische teksten. En Dave trekt zich ook nergens wat van aan!”
Poort naar een normaal leven
Het bandleven en alles dat daarin is gebeurd in de scene heeft zijn weerslag gehad op de mannen die nu aan de vooravond staan van het festival dat ze samen op poten hebben gezet.
Wybrand kijkt met gemengde gevoelens terug op het verleden. Backfire! heeft na het overlijden van Richard altijd een soort hang gehouden naar negativiteit en het opzoeken van het randje. Of dat dankzij of ondanks het overlijden van Richard is geweest, is moeilijk te duiden. Naast de successen zijn de bandleden ook geconfronteerd met enorme tegenslagen. Wybrand heeft mensen aan grenzeloosheid onderdoor zien gaan, zelf heeft hij ook regelmatig dieptepunten meegemaakt. “Ergens is er die neiging er om de grens op te zoeken, te voelen dat je leeft.”
Op een podium staan is voor Wybrand altijd een strijd geweest. “Ik heb gigantische last van podiumvrees. Toch ben ik honderden keren weer erop gekrabbeld.” Voor hem voelt het alsof zijn muzikale carrière een onwerkelijke blufreis is geweest. Hij heeft nu gekozen voor een minder destructieve leefstijl en kan beter relativeren. Zijn baan als begeleider in een huis voor mensen met een verstandelijke beperking, is voor Wyb altijd als een soort poort naar het ‘normale leven’ geweest. Hij vertelt hoe gelukkig hij van zijn werk kan worden: “Daar maakt het niemand uit wie je bent of wat je doet. Ze zijn gewoon blij als je er weer bent.”
Dave Reumers bekent dat het gevoel om niet óók jong te willen sterven, altijd op de achtergrond aanwezig is gebleven bij hem. Daar waar hij anderen kapot zag gaan aan het bandleven en de daarbij horende excessen, koos hij er bewust voor om zich een gezondere leefstijl aan te meten. Voor hem had het bandleven op een andere manier weerslag: op zijn huwelijk bijvoorbeeld, dat uiteindelijk op de klippen liep.
Daarna heeft ook hij moeilijke periodes doorgemaakt. “Op die momenten dacht ik altijd; ‘Dit voelt al kut, maar Richard heeft zich misschien nog wel tien keer erger gevoeld.’” Die gedachte heeft hem vaak door moeilijke momenten geholpen: “Er zijn altijd mensen op de wereld die zich nog veel erger voelen dan jij. Ik wilde er zelf uit komen.”
En dat is ook gelukt. Dave heeft nu heeft hij zijn eigen platenzaak: ‘Kinsum Records’. Een andere droom die is uitgekomen. Aan Richard denkt hij nog elke dag. “Zonder hem had ik hier nu niet met jou gezeten, was er geen Right Direction en Backfire! geweest, had ik ook geen platenzaak. Nu we dit festival op hebben gezet in de stad waar het allemaal begon, is de cirkel rond. Zeker met de boeking van de band Excel; het eerste nummer dat we speelden met Right Direction was immers ‘The Joke’s on You’, van die band.”
Maurice Gijsbers is actief betrokken bij o.a. de programmering in de Muziekgieterij en zo ook dagelijks bezig met zijn passie: Muziek. Hij is de meest bedachtzame van iedereen; altijd geweest en ook gebleven. Naast de band hield hij er een gestructureerd leven op na. Maurice vindt dat de sleutel voor succes lag in dingen zelf ondernemen en doen wat bij je past. Iets dat Right Direction dan ook altijd deed. Voor hem is zijn hele leven — zoals gezin, vrienden, hobby en werk — terug te herleiden naar de band.
Oude mannen
Maurice ziet ook dat er toch weer een vergelijkbare beweging ontstaat zoals dat in de jaren negentig gebeurde: er worden volgens hem in kleine kroegen weer wat meer bandavonden georganiseerd in de regio en er duiken kleine booking agencies op. “Maar dat zijn allemaal weer die oude mensen; kijk naar Bef (Bas Siersema. NB) van DTOM bookings of Marco Matthei van COMA Bookings. En Marcel Franssen, van café Bluff. Die doen dat allemaal. Het gros van de jeugd luistert echter naar elektronische muziek.”
Among The Angels is groter geworden dan verwacht. En dat is net zoals alles rondom M-Town Rebels ooit groter en intenser werd dan gedacht. Maurice noemt het een gevolg van ‘het butterfly-effect’: het fenomeen waarbij kleine acties kunnen leiden tot grote gevolgen. En dat is misschien wel de beste manier om het verhaal van de ‘M Town Rebels’ te duiden. Een groots verhaal dat ooit begon toen twee hardrockers samen naar de mavo fietsten.
