Among The Angels: Het leven is soms hardcore

Door Tom Janssen. Foto’s: Harry Heuts.

Afgelopen zaterdag vond in Maastricht het volledig uitverkochte festival Among The Angels plaats. Tijdens dit festival werd o.a. stilgestaan bij het dertigjarig jubileum van hardcorepioniers Right Direction en bij de sterfdag van Backfire!-drummer Richard Bruinen, inmiddels twintig jaar geleden. Ook grote buitenlandse namen als Excel en No Redeeming Social Value behoorden tot de line-up. ZEF-hoofdredacteur Tom Janssen bezocht het eendaagse festival en beleefde zijn eerst hardcore-concert. Ooit.

Toen ik jaren geleden mijn collega-hoofdredacteur Roel Peijs leerde kennen, ging een van de eerste gesprekken al snel over hardcore. Roel is in de eerste plaats een groot hardcore-fan en speelde zelf ook in hardcorebands. “Dave Reumers is mijn all-time favoriete frontman. Maar dat mag je hem nooit vertellen”, hoorde ik Roel vaak zeggen. Ik had geen idee wie Dave Reumers was.

Inmiddels, zoveel jaren later, weet ik dat wel. En ik weet ook iets meer over hardcore. Ik houd niet zo van hardcore. Ik heb het geprobeerd, echt waar, door er regelmatig naar te luisteren, al was het maar om Roel te begrijpen. Maar het heeft mij niet geraakt. Toch ben ik altijd nieuwsgierig gebleven. Want al houd ik er niet van, dan nog kan ik het willen begrijpen. Echt weten wat het is: hardcore.

Het Among The Angels-festival in De Muziekgieterij, afgelopen weekend, was de kans om mijzelf eens onder te dompelen in de wereld van hardcore. Deze zaterdag ging ik dus voor het eerst in mijn leven naar een hardcore-concert.

Mijn vrouw vraagt mij die middag voor vertrek nog of ik besef wat ik mijzelf aandoe. Bij mijn, in de hardcore gewijde en gekende collega’s Roel Peijs en Niena Bocken, bespeur ik een ‘okee-dus-jij-gaat-daar-naartoe-ik-ben-eens-benieuwd’-houding. Wat ik overigens zelf denk te vinden in deze, voor mij vreemde wereld; daarvan heb ik werkelijk geen benul.

Eenmaal binnen, vors ik de drukke gangen en zalen van het poppodium. Alsof alle kale-mannen-met-tattoos gesommeerd zijn om op deze zaterdag naar de Muziekgieterij te komen. Overigens zijn ze niet allemaal kaal uit mode; de tand des tijds heeft zichtbaar gevreten aan de haarwortels van veel bezoekers van dit festival. De gemiddelde leeftijd tikt de veertig gemakkelijk aan. De tijd heeft bovendien nog meer sporen nagelaten. De tattoos ogen niet altijd meer even vers, de shirts zitten lang niet meer zo strak als voorheen en sommige rimpels zouden als vaargeul voor een bescheiden containerschip kunnen dienen. Sommige mensen worden mooi oud, maar veel mensen vooral snel.

Hardcore is dan ook een levensstijl die erin hakt. Letterlijk. Backfire! is nog maar net begonnen aan zijn set in de grote zaal van de Muziekgieterij, als het eerste slachtoffer van de pogo wordt weggedragen. Met, naar het zich laat aanzien, een gebroken of flink verstuikte enkel. Enkele minuten eerder, net vóór het begin van het concert, loop ik even naar buiten. Het eerste dat ik daar zie, zijn twee flinke jongens die beurtelings een minutieus uitgelegde lijn naar binnen snuiven. Vanaf de deksel van een kliko. Een van hen siddert nog na. Sjevroaje. Sterk spul, klaarblijkelijk.

Misschien is het witte goud een tranquillizer voor alle emoties die als olifanten rond stampen in de doorleefde lijven van — in ieder geval — deze twee bezoekers. Vreugde, verdriet, herinneringen, melancholie, nostalgie, pijn en, vooral, absolute opwinding. Want als Backfire!-frontman Patrick Coenen de planken van het podium bestijgt en Wybrand Brouwer de snaren van zijn gitaar voor het eerst aanslaat, gaan tientallen vuisten simultaan de lucht in. “This one’s for Richie.” Meer hoeft er niet gezegd te worden. Vanaf dan hangt er 45 minuten lang elektriciteit in de lucht. En er is volledige ontlading aan het slot, wanneer Backfire! ‘Still Dedicated’ inzet. Mannen worden jochies, veertigers worden twintigers. Weliswaar met wat kilootjes teveel, zoals Patrick Coenen vanaf het podium roept, maar wat zou het. Het is 2019 en wie hier is, heeft overleefd en viert de zege op het leven.

Ruim een uur later staat de grote zaal niet langer onder stroom. Ontlading heeft plaats gemaakt voor ontspanning. De godfathers van de Maastrichtse hardcorescene, Right Direction, zorgen letterlijk voor een feest van herkenning. De rauwe emoties van het begin van de avond zijn er door Backfire! uitgebeukt. Nu wordt er gelachen, geschreeuwd, gesprongen, genoten. Niet alleen voor het podium. Frontman Dave Reumers heeft een boeventronie die in beton gegoten lijkt. Maar zijn vaak duivels ogende blik vertoont vandaag, zelfs van verre, fonkelingen van plezier. Het is een ontzettende kutterm, maar toch: ik zie en voel kameraadschap. Roel Peijs kijkt via een livestream mee vanuit thuis en appt: “Mooi hé, die saamhorigheid.”

Als het leven de vorm aan zou nemen van een festival — een belachelijke gedachte — zou het vandaag op Among The Angels lijken. Hier zijn honderden echte mensen, met echte emoties, met echte vriendschappen, die echt van deze muziek houden. Omdat de mensen op het podium ook echt zijn, net als de teksten die ze in de microfoon spugen en de houding die ze aannemen. Het leven zoals het is: hard, rauw en pijnlijk en dan weer warm, diepgaand en liefdevol. En dat alles in een moordend tempo.

Het leven is soms hardcore. Iedereen die er zaterdag was, weet daar alles van.