Grootheid Cray trakteert de Muziekgieterij
Door Rob Rikers. Foto’s Rob Rikers.
De laatste keer, dat ik Robert Cray zag optreden, is al een hele tijd geleden. Om precies te zijn in 1995. Robert Cray trad toen op in het voorprogramma van de Rolling Stones, tijdens hun Voodoo Lounge tour. Me dunkt: tijd voor een hernieuwde live kennismaking dus met deze sympathieke gast.
De Muziekgieterij in Maastricht was stijf uitverkocht en het publiek had wel zin in een avondje lekkere blues, want wees eerlijk: hoe vaak krijg je de kans om in je hometown zo’n wereldster van formaat te mogen aanschouwen? En laten we wel wezen: deze man ontving ooit vijf grammy awards en verkocht meer dan twaalf miljoen albums. Het is maar dat je even de feiten weet van deze bluesgrootheid.
De Robert Cray Band heeft er zichtbaar zin in. Vanaf de eerste minuut laat de band zich van haar beste kant zien en horen. Zonder opsmuk, gewoon je ding doen waar je voor gekomen bent. Geen toeters en bellen, maar vanaf het begin lekkere, vlotte, eerlijke blues, zo nu en dan afgewisseld met een mooie ballad. En uiteraard, Robert Cray met zijn herkenbare, warme soulstem, scheurend op zijn gitaar, gooit de ene na de andere betoverende gitaarriff het publiek in. Stevig gitaarwerk wordt afgewisseld met gevoelig werk.
Cray, een sympathiek ogende ster, voelt zich lekker in die kleine setting in Maastricht en heeft duidelijk plezier in zijn interactie met het publiek. Hij roemt de catering van de Muziekgieterij als één van de betere, die hij ooit heeft meegemaakt. En gelukkig voor het publiek lijkt hij niet al te zwaar getafeld te hebben, want Robert Cray — met in zijn kielzog zijn bandleden — bruisen van de energie. Bij Robert Cray krijg je waar voor je geld. What you see is what you get. Gelikt, clean, degelijk en een herkenbare sound.
Voor ondergetekende is Robert Cray de man van het nog steeds zeldzaam mooie album ‘Strong Persuader’uit 1986 en is het wachten op het moment, dat hij zijn wereldhit ‘Right next door’ de zaal in zal slingeren. Dat doet hij met dezelfde drive als in de jaren tachtig. Geen enkele sleet hoorbaar.
Maar…. ik schrik me de pleuris als de band al na vijf kwartiertjes de pijp aan Maarten geeft; dat kan toch niet waar zijn? Gelukkig komt er nog een vette toegift van een half uur. Optreden geslaagd, dikke voldoende! Het was genieten met een grote G. Dat is ook te merken aan het publiek, dat de band trakteert op een langdurig applaus.
Enig minpuntje was dat er in eerste instantie eigenlijk géén foto’s gemaakt mochten worden. Veel gedoe dus voor ondergetekende met camera onder de arm. Dankzij de interventie van directeur Wim Smeets himself, mochten er uiteindelijk alleen tijdens het eerste nummer foto’s gemaakt worden. Wat betekent: Snel proberen om nog vooraan bij het podium te geraken, voordat de show begint. Maar dat is nog niet makkelijk als je daarbij door minstens vijf security officers om de paar meter staande gehouden én gewaarschuwd wordt: je mag géén foto’s maken, je mag niet flitsen, je mag alleen het eerste nummer fotograferen en dan wegwezen. Ok, ok, ok. Laten we het er maar op houden: óók dat is de blues…en past dus perfect in de sfeer van die avond. En Muziekgieterij: adel verplicht, dit optreden smaakt naar meer, véél meer.
Originally published at www.zefmagazine.nl.
