In het hart van Geleen: 25 jaar Mama’s Pride

Door Niena Bocken. Foto’s: Mama’s Pride.

Het heeft alles weg van een buurtfeest, maar dan met professionele techniek en goede muziek. Drie jaar geleden tipte mediabedrijf VICE Mama’s Pride al als een van de vijf ‘vetste Nederlandse festivals waarvan je nog nooit gehoord had.’ Dit jaar bestaat het gratis festival, dat gehouden wordt in het Geleense Burgemeester Damenpark, 25 jaar. En het verraste daarom met een affiche waarop een zeer gevarieerde line-up te lezen viel. Onder andere George Baker, Bad Manners, Canshaker Pi, Merol en The Wolff prijkten op de poster. Meer dan 7000 mensen bezochten het festival, dat groot werd door klein te blijven.

Omdat mijn ouders recht tegenover het Burgemeester Damenpark wonen, groeide ik op met Mama’s Pride en zag ik het ontwikkelen tot wat het nu is. Een sofa mee naar binnen slepen, zoals ik zeventien jaar geleden deed, mag niet meer; er staat nu ook security bij de ingangen. Toch heeft het hartverwarmende festival nog steeds een relatief open karakter.

De eerste editie van Pinkpop vijftig jaar geleden, heeft de grond onder die van Mama´s Pride heilig gemaakt. De organisatie schenkt daarom ook aandacht aan dat jubileum. Zo staan er zaterdag o.a. The Dream, De Janse Bagge Bend, Valsj Plat en Mijn Carboon XS op het programma. Later die avond zal George Baker zijn aantreden doen. Zonder Pinkpop, geen Mama’s Pride had hier kunnen staan, maar eigenlijk is het tegenovergestelde waar. Doordat Pinkpop eind jaren tachtig definitief verhuisde naar Landgraaf, bleef er in Geleen een leegte over voor de jongere generatie. Daardoor ontstond er een behoefte om die op te vullen met een nieuw festival; dat werd Mama’s Pride.

Oorsprong

Koen van den Berg, geestesvader van het festival, vertelt me waar dat allemaal begon. Ik spreek hem backstage. “Mijn vader Jan van Den Berg was destijds cultuurambtenaar bij Gemeente Geleen en betrokken bij het Limburg Festival. Ik was toen 21 jaar en ik had ideeën over het organiseren van een nieuw lokaal popfestival. Na Pinkpop miste er iets. Mijn vader zei: ‘Prima, verzin maar een goede dag en regel het maar.’ Ik dacht toen: ‘Op Moederdag is iedereen vrij!’ We (Koen en Rob van Kaldenkerken. Red.) hadden toen nul budget; mijn pa kon zijn zoon natuurlijk niet zomaar een zak geld geven als cultuurambtenaar, het was enorm improviseren.”

Mama’s Pride begon in 1995 met kleine lokale bands, maar programmeerde in de jaren erna ook grotere nationale en internationale namen. Kees van den Berg — nu programmeur bij de Nieuwe Nor - hielp zijn neef Koen om het festival naar een hoger level te tillen. Er werd een stichting opgericht en subsidie aanvraag gedaan waardoor er meer mogelijkheden ontstonden. Het eendaagse evenement groeide uit tot een tweedaags festival. De oorsprong werd daarbij niet uit het oog verloren; elk jaar staan er acts met regionale roots op het affiche. Dit jaar bewijzen o.a. TwentySeven, Komodo en DeWolff waarom. Sinds 2007 valt er ook een plek op het hoofdpodium te winnen met de regionale bandwedstrijd ‘Podiumvrees’. Dit jaar is de wedstrijd zelfs uitgebreid met nog drie categorieën; Hip-Hop, Singer-Songwriter en DJ.

Weten waar je vandaan komt vindt Koen belangrijk. “Ik wil dat de jeugd ook kennis maakt met onze historie. Ik ben bijvoorbeeld opgegroeid met Carboon, ik vind eigenlijk dat elk kind ‘Koelpiet Doevepiet’ zou moeten kennen. Men weet niet meer wat de geschiedenis van het mijnverleden betekent.” Voor hem moet dan ook de cirkel rond zijn wanneer bij het exclusieve project ‘Mijn Carboon XS’ Rim Steijvers samen met vader Henk Steijvers en Ben Erkens het nummer ‘Bottere’ ten gehore brengt.

Leven en dood

De organisatie van Mama’s Pride is er niet zomaar een; het is eigenlijk een soort familieaangelegenheid, vertelt Koen van den Berg. Programmeur Kees mag dan familie zijn, ook andere medewerkers zijn dat gaandeweg geworden. “Tussen alle regeldingen rondom zo’n evenement door, maak je dingen met elkaar mee en word je meer dan collega’s”, zegt Koen. Vorig jaar verloor het festival een grote stille kracht achter het festival: omni-vrijwilliger Maurice Dorssers. Het gemis is in alles zichtbaar; de backstage area wordt met een banner aangekondigd en heet nu ‘Maurice Dorssers area.’ Zelfs in het programmaboekje staat bij de boeking van Bad Manners te lezen dat het een van Maurice’ favorieten was. “Er hangt daar boven in een boom een bordje waarop te lezen is ‘Waar is Maurice?’”, vertelt Marjolein Fredrix, eveneens een van de leden van de organisatie. “Dat was de eerste vraag die je stelde als je iets moest weten; hij wist alles uit zijn hoofd.“

En zo maakt de organisatie meer samen mee. Vorig jaar moest Koen in Groningen zijn vader redden, die in het water was gevallen en bijna verdronk. Dat gebeurde tijdens het jaarlijkse organisatie-uitje naar Eurosonic Noorderslag. “Ik ben heel erg geschrokken en direct achter hem aan in het water gesprongen om hem te redden. We raakten beiden onderkoeld. Dat soort dingen maak je dan samen mee. Sinds al die gebeurtenissen ben ik gaan nadenken over wat ik echt belangrijk vind; het kan leven kan zo voorbij zijn! Nu heb ik keuzes gemaakt, waardoor ik meer tijd kan besteden aan wat ik echt leuk vind; dit festival. Daardoor heb ik meer energie en tijd om me vast te bijten in het voortbestaan en ontwikkelen ervan.”

Hart voor de zaak

Die liefde voor het festival maakt dat het al die jaren al draait op louter vrijwilligerswerk. Mama’s Pride gaat mensen zelfs soms letterlijk aan het hart; presentator Rico Meijers wordt zaterdagmiddag plots onwel en moet met spoed naar het ziekenhuis worden gebracht. Gelukkig wist een van de vrijwilligers dit tijdig te signaleren en is Rico inmiddels aan de beterende hand. Ik krijg nota bene een appje van hem; “Interview kan niet doorgaan, ben in het ziekenhuis.” Zelfs nú nog wordt er gedacht aan het reilen en zeilen van het festival. Ook de organisatie die — met Maurice nog in het achterhoofd - erg geschrokken is, werkt toch onverschrokken door. Dit is waar ze het hele jaar naartoe hebben gewerkt; the show must go on. Bezoekers merken amper wat er zich achter de schermen afspeelt.

Vooruitziende blik

Wat opvalt, is dat Mama’s Pride regelmatig acts heeft weten te strikken die later uitgroeiden tot grotere namen, denk aan Caro Emerald, Yungblud of Go Back To The Zoo. Ook acts die in België de Ancienne Belgique uitverkopen, zoals The Sore Losers of Coely, willen nog steeds graag spelen op het kleinschalige festival in Geleen. Wat Kees betreft blijft de focus van Mama’s Pride liggen op lokale betrokkenheid, met daarnaast een internationale blik. Hoe het festival er over tien jaar uitziet?

“Dat we in ieder geval blijven bestaan en blijven zoals we zijn!”, roept Koen. Want dat is in deze tijd, met de opkomst van veel nieuwe festivals en de ontwikkelingen binnen de gemeente Sittard-Geleen, geen vanzelfsprekendheid. Voor Kees van den Berg en Marjolein Fredrix staat mensen samen brengen voorop. “Iets kunnen betekenen voor mensen en muziek in je regio, zien dat je kan bijdragen, mensen zien opbloeien als vrijwilliger, dat is toch prachtig?”

Het is in elk geval óndenkbaar om het festival ooit te laten verhuizen naar een andere plek: “We komen hier vandaan, dit is onze grond!” Ook Koen beaamt dat: “Ik ben een Geleendenaar, hier is het allemaal begonnen.”