Midsummer Prog Festival 2019: Wederom geslaagd

Door Michel Scheijen. Foto’s: Harry Heuts.

Voor de derde achtereenvolgende keer verkoopt het Midsummer Prog Festival in Valkenburg uit. Dankzij een sterk programma, slimme marketing en een idyllische locatie mag het festival zich inmiddels de minivariant op ‘A Night At The Prog’ aan De Loreley noemen. Achthonderd progfanaten uit allerlei windstreken beleven een zalige zaterdag tussen mergelsteen en de Geul.

De presentatie is in handen van voormalig L1- en huidig KINK-coryfee Tim op het Broek. De man heeft nooit moeite gehad om als progfanaat uit de kast te komen. Zijn oprecht enthousiasme maakt van hem de ideale gastheer om de boel aaneen te rijgen.

Aan het Duitse Intersphere is de aftrap gegund. Prachtig om te zien dat de heren zich niets aantrekken van het nadeel waarmee een openingsact moet dealen. De helft van de festivalgangers zoekt namelijk nog een plekje, staat bij de bonnenkassa of druppelt halverwege binnen. Met gepaste Duitse stoutmoedigheid schudt de band het Openluchttheater wakker met hun frisse, ultra energieke rock die bij vlagen veel weg heeft van Muse. Met vijf albums op het CV is het hoog tijd dat de band de omschrijving ‘Germany’s best kept secret’ ontstijgt.

Wanneer de bloedhete middagzon exact boven het theater straalt, is het tijd voor het Amerikaanse Jolly. De vrolijke, toegankelijke melodieën corresponderen in eerste instantie perfect met de zomerse omstandigheden. Helaas heeft de alternatieve progband wat startproblemen waardoor de verwachtingen achterblijven. Zanger Anadale zingt niet bepaald zuiver en de mix is onzorgvuldig afgestemd. Daar komt nog eens bij dat naast het podium een swingende Thijs van Leer (Focus) ook nog eens veel aandacht trekt. Jolly herpakt zich echter in het laatste half uur dat hen nog rest, op formidabele wijze. Anadale krijgt zijn strot beter onder controle, de PA-man doet nu wel wat ‘ie moet doen en de jolige melodieën maken plaats voor psychedelisch beukwerk. Oh ja, en Thijs houdt op zijn zeventigste het heupwiegen niet meer lang vol.

Na twee jonge bands is het tijd voor een oudgediende: Focus, hetzij in gewijzigde samenstelling. Naast de altijd excentrieke Thijs van Leer is Pierre van der Linden het nog enige oorspronkelijke bandlid. Udo Pannekeet voldoet als bassist en stergitarist Menno Gootjes is de zoveelste ‘naam’ die de plek van Jan Akkerman inneemt.

De band is nog geen vijf minuten onderweg of je waant je al tussen de grenzeloze expressie van de jaren ’70. De melige podiumpresentatie helpt een handje. Van Leer draagt zijn lederen pet en heeft naast het Hammond-orgel ook de herkenbare houten kast meegenomen die zo gammel oogt dat je de houtwormen kunt zien paaldansen. De setlist staat compleet in het teken van hetzelfde decennium, met als hoogtepunt het epische ‘Eruption’.

Op routineuze wijze switcht Van Leer van orgel naar dwarsfluit en spuwt tussendoor zijn fonetisch zang (een kruisbestuiving van peutertaal en het Klingon-jargon uit Star Trek) over alles en iedereen uit. Dat Focus-klassiekers een pretpakket zijn voor diverse generaties progfanaten, laat zich niet betwisten. Toch voelt het wat onbevredigd dat de band zo’n veilige, voorspelbare set presenteert. Een nummer van het nieuwe album ‘Focus 11’ had net dat beetje extra geboden. Vooral omdat een vallende drumstandaard kortsluiting veroorzaakt, waardoor het optreden uiteindelijk abrupt eindigt.

De Zweedse gitaarheld Roine Stolt blaast met The Flower Kings Revisited zijn oude band The Flower Kings nieuw leven in…zonder zijn maatje Thomas Bodin. Vandaar de naamwijziging.

Jonas Reingold (bas) en Hasse Fröberg (zang/gitaar) zijn wél van de partij. De jonge toetsenist Zach Kamins vult de plek van Bodin en Mirko De Maio speelt drums.

Deze samenstelling klinkt niet alleen als The Flower Kings; ze zíjn de Flower Kings. De naam die symbool staat voor de renaissance van de klassieke progrock in de jaren ’90. De nieuwelingen hebben zich de complexe structuren en uitgesponnen melodielijnen prima eigen gemaakt waardoor elk hoorbaar contrast is uitgesloten. Vooral de jonge Kamins toont puik toetsenwerk tijdens ‘The Truth Will Set You Free’ en ‘Stardust We Are’. Epics die elk een half uur klokken.

Tussen de zangpartijen wappert Fröberg weer met zijn weelderige haardos alsof hij sluikreclame maakt voor L’Oreal. Het enige visuele spektakel waar de band om bekend staat. Muziek is bij hun het enige dat telt. En dat zal altijd zo blijven. Onder wat voor naam dan ook.

Een heel speciaal moment is het weerzien met de Pure Reason Revolution. Na drie voortreffelijke albums hield de Britse band het in 2011 voor gezien en gingen de kopstukken Chloë Alper en Jon Courtney ieder hun eigen weg. In 2018 bereikte ons het heugelijke nieuws van een reünie.

Het allereerste (!) optreden sinds de reformatie is geheel gewijd aan geniale debuutalbum ‘The Dark Third’ uit 2006, waarop de band de klankkleuren van Pink Floyd koppelde aan close harmony, postpunk, en rafelige Britpop. Dat niemand de sensatie van toen is vergeten, blijkt uit de staande ovatie die de band ontvangt alvorens een noot gespeeld te hebben.

In de avondschemer van het Openluchttheater komt het muzikale kunstwerk ‘The Dark Third’ tot volle wasdom. Alper verontschuldigt zich herhaaldelijk voor ‘playing a bit rusty’, maar de muzikaal beschonken luisteraar zal dat worst wezen.

De twee toegiften ‘Deus Ex Machina’ en ‘Fight Fire’ tonen het dansbare, zwaar elektronisch geluid van hun latere albums waarmee de band naar een andere, maar niet minder progressieve richting koerste. Het publiek laat alle remmen los op de dreunende beats en moddervette synthesizerbas. Valkenburg schudt op haar grondvesten. Welkom terug, Pure Reason Revolution!

In het kielzog van het PRR-spektakel is het optreden van IQ een beetje flets. De Britse progband pikte in 1983 de muzikale draad op waar Genesis hem na het vertrek van Peter Gabriel liet liggen en heeft sinds die tijd weinig anders gedaan. Dat heeft hun geen windeieren gelegd, want IQ staan te boek als uitgesproken cultfavoriet met een hondstrouwe aanhang. Maar het optreden van daarstraks zit iedereen nog in de benen waardoor het moeilijk terugschakelen is naar de traditionele progrockmodus. Halverwege de set heeft de band het publiek eindelijk op zijn hand met krakers zoals als ‘The Seventh House’, het ontroerende intermezzo van ‘The Last Human Gateway’ en de-lang-niet-gehoord epic ‘Further Away’. Ook ‘A Missile’ zweept de boel lekker op. Een lekker, robuust voorproefje van het nieuwe IQ-album dat komend najaar verschijnt.

Ook de derde editie van A Midsummer Prog gaat de geschiedenis in als een succesvol evenement. De formule is nog lang niet uitgemolken en de liefhebbers zijn nog lang niet verzadigd.