ÖLMEDEN ÖNCE

Biz orta okul yıllarındaydık yanlış hatırlamıyorsam. Ölmeden önce yapmanız gereken 100 şey, 50 macera, izlemeniz gereken bilmem kaç film gibi başlıklar sarmıştı bizden her yanımızı. Bizde tabi ergenliğin vermiş olduğu öz güvenle bir çok maddeyi hayata geçirenlerdendik. Pek düşünüp, sorguladığımız söylenemez. Onlar yazıyordu listeleri, biz de yapıyorduk. Tabi kendimle çelişip yine de yaptıklarım da vardı, yemeyenler de vardı. :) İşin özü ise her zaman güzel hatırlayacağım anılar biriktirmemdi.

Her şey bir yana, sürekli başkalarının yapmak istediklerini yapıyorduk. Doğrusunu söylemek gerekirse arkadaşlarla kol kola halay çekerek, otobüsün ön kapısından girip, arka kapısından çıkmak hayal edildiği gibi eğlenceli değildi bence. Yani herkesin eğlence anlayışı farklıdır. Farklı şeyler de yapmak lazım. Ben de bunu, o çok eğlendiğim arkadaşlarımdan ayrıldığımda anladım….

Kendi listemi yapmalıydım ama öyle günlük hayattaki basit şeylerden oluşmamalıydı. Daha çok hedeflerimden, hayat felsefemden ve gelecek planlarımdan oluşmalıydı ve benim listem bir kez hazırlanıp dosyaya koyulmayacaktı. Sürekli yenilenmeliydi ve öyle de oldu.

Hani evde bir anınız olur da kendinizi boş boş bir duvara bakarken bulursunuz ya, işte benim duvarım bu. Her zaman hedefimi hatırlatan koca bir geçmiş. Küçüklüğümden beri yazdığım günlükleri en baştan okumuş, o günlere geri dönmüş, istediğim şeylerin listesini yapmıştım. Başta 10 maddeyi geçmiyordu. Sonra her yıl yenileri eklendi. Her sayfa farklı bir yaşın istekleriydi ve ben yetişkin olma yolunda ilerliyordum. Üzeri mavi boyanan her madde bana o kadar büyük bir mutluluk veriyor kiii :)

Bir de üzeri karalananlar var… O zamanlarda ne kadar istesem de yapamadığım ve artık çok geç olanlar. Size üstü karalanmış ama daha bir kaç ay önce, tekrar bir şans elde etmemle aydınlanan bir maddeden bahsedeceğim.

Küçüklüğünden beri hayatını planlamaya o kadar takık bir insandım ki, 40 yıllık bir yaşam planı hazırlamıştım.Ne zaman evleneceğim, kaç çocuğum olacağı, kaç makale yazacağım hatta ölüm tarihim bile belirliydi.(Nereden uydurduysam :D) Üniversite sınavında 6 bin gibi bir sıralama yapıp Boğaziçi- Genetik bölümüne gidecek, 3. yılımda genetik araştırmalarda en çok makale ve patente sahip olan California University’ye belki Erasmus belki de çalışmalara katılmak için gidecektim. Hayaller ve hayatlar….

Tabi ki sıralamam tam planladığım gibiydi ama aileme karşı gelebilecek kadar güçlü değildim. Direnmeme rağmen, Türk toplumuna yerleşen ‘‘Benim çocuğum doktor olacak!!’’ klişesine yenilmiştim. İçinde uyumak istediğim laboratuvarların kapısı hiç açılmamak üzere yüzüme kapanırken, ben beyaz önlük giyiyordum. İnsan neye alışmıyor ki…

Ağlaya zırlaya maddenin üzerini karalamıştım… Artık yıllara göre plan yapmıyorum. Yapmak istediklerimi yazıyorum, fırsat bulduğumda ise üzerine atlıyorum. California uni. de öyle oldu. Kabul edilmesem de çok umursamazdım, çünkü zaten ümidim yoktu. Bir kaç sayfa başvuru, ufak bir mülakat o maddeyi bana veremez diye düşünüyordum. Ta ki kabul mektubu mailini görene kadar…

Evet gerçekten gelmişti. Genetikle alakalı olmasa da tıbbi çalışmalar için oraya çağırılıyordum ve tam 7 yıl sanra o madde gerçekleşecekti.

Bu yazıyı yazarken masanın üstünde pasaportuma bakıp durdum. San Francisco’ya saatler kala…Belki çok abarttın diyeceksiniz ama bu maddeler beni ben yapan şeyler bir bakıma. Kısacık hayattan koparabildiklerim.

Bunları tamamlamadan ölmemem lazım yaaaa :)))

Size tavsiyem siz de kendi listenizi yapın. Başta aklınıza bir şey gelmeyecek belki ama zaman geçtikçe gerçekten yapmak istediklerinizi bulacaksınız. Hayatın heyecanı, amacı bu olmalı. Her zaman yolda olmak, her zaman hedefe koşmak… Kısacık ömre başkalarının değil, sizin hissettiklerinizi sığdırmak.Siz de küçük büyük demeden hayallerinizin peşinden koşun. ‘‘Bir şeyi çok istersen olur.’’ derler.

Ben de bu felsefeye dayanarak güzel bir yolculuk planı yaptım ve bir kaç maddeyi daha içerecek bir güzergah hazırladım. Tüm maceralarımı sizinle gezi yazısı olarak paylaşacağım.

Zemheri ile kalın

ELHAM MİNE İŞ