Veilig vallen

Even een momentje in de zon, genietend van een kop koffie. De buurkinderen spelen in de tuin naast de onze. Het klinkt zo gezellig. Het rennen door de tuin, de praatjes, het plezier, het gelach. Ik glimlach. Hoe heerlijk is het als je zo vrij kan spelen. Dan hoor ik papa zeggen: “Pas op, niet vallen hoor!” Ik schrik. Het zouden mijn woorden kunnen zijn. Het zijn de woorden van elke liefhebbende papa en mama. Iedereen wil zijn kind beschermen. Ineens vraag ik me af: wat zeggen we nu echt als we zeggen “Pas op, niet vallen!”? Is vallen niet goed? Moet je je laten terughouden door angst van jezelf of van de angst van anderen? Mag je nooit iets proberen wat je nog niet kan?

Ik val nog steeds. Of eigenlijk ik val weer. Gister nog. Keihard. Ik deed iets dat ik ik nog nooit eerder had gedaan. Wat was dat spannend. En het ging fout. Goed fout! Niks van wat ik wilde lukte. Oké, eerlijk is eerlijk. Waarschijnlijk is mijn eigen oordeel harder dan de werkelijkheid, en toch. Het doet pijn. Er zijn tranen, veel tranen. Had ik het anders kunnen doen? Natuurlijk. Ik had duizend dingen anders kunnen doen. Achteraf is dat zo makkelijk praten. Had ik het echt anders willen doen? Nee! Deze uitdaging wilde ik zelf aangaan. Ik wilde dit proberen. Deze keer ging het anders dan ik gewild had. Alleen weet ik nu dat dit mijn kans is om te leren. Hoe anders was dat nog niet eens zo lang geleden. Toen ik liever aan de kant bleef kijken naar het avontuur in plaats van er in te duiken. Ik besef me waar ik nu sta en voel me trots. Trots op het aangaan van deze uitdaging. Dit is mijn moment om te leren.

Om het avontuur van het leven aan te gaan met alles dat er is, heb ik mijn aandacht verzet van het vallen naar het opstaan. Want als ik val heb ik troost, warmte, liefde nodig is om weer verder te gaan. Dan heb ik ruimte nodig om de pijn te voelen, te rouwen, te leren en weer verder te gaan. Dat is ruimte die ik mezelf geef. En de ruimte die ik van mijn omgeving ontvang. Dat geeft mij ruimte om mijn vertrouwen weer terugvinden. Om zo te kunnen vertrouwen dat het wel kan. Of de volgende keer anders kan. Laten we onze kinderen leren troosten en getroost worden. Elke keer als ze vallen. Laten we de angst voor het vallen loslaten en het leren vol vertrouwen weer op te staan. En laten we zelf het goede voorbeeld geven. Steeds weer.

“Wat zeg ik nu tegen mijn kinderen?” vraag ik me af. “Val maar lieverd, ik geef je ruimte om weer op te staan.” Het klinkt raar. En toch is dat wat ik ieder kind gun: in veiligheid, vertrouwen en liefde vallen en weer opstaan.

Waarom ik het dan deel? Om jou te inspireren. Om je te laten zien dat ontdekken leuk en soms moeilijk is. Je te laten merken dat je niet alleen bent. Ben je geïnspireerd? Laat anderen dat vooral weten en deel het. Want deze woorden zijn voor iedereen die het kan gebruiken. Wil je meer weten over mij of even bellen? Dat kan.